Każda z nas ma czasami tzw. zły dzień, prawda?

I chociaż praktycznie niemożliwe jest uniknięcie takich dni całkowicie, możemy nauczyć się

radzić sobie z nimi i zastosować strategie, które pozwolą nam obrócić zły dzień w dobry.

Myślę że istnieje na to wiele sposobów. Na pewno jest ich więcej niż te, o których dzisiaj

Wiele razy prosiłyście mnie o wskazówki na temat tego, jak prowadzić dzieci do Chrystusa w codzienności.

Dzisiaj w końcu podzielę się z wami tym, co robimy w naszym domu.

Na samym początku chcę zaznaczyć, że nie jest idealnie. Nie zawsze wszystko się udaje, nie zawsze jest

kolorowo.

Nie zawsze mi się chce.

Są książki, które się czyta. Po prostu. I z tego czytania nic za bardzo nie wynika.  Odkłada

się takie książki na półkę i nigdy do nich nie wraca. Zajmują miejsce, zdobią piękną 

okładką... ale nic do naszego życia nie wnoszą.

Są też takie, które się czyta, ale nie tylko. Je się czyta, a potem jeszcze długo rozmyśla się o

No i stało się.

Pięć lat temu udostępniłam swój pierwszy wpis.

P I Ę Ć lat.

Pięć lat wzlotów i upadków.

Pięć lat rezygnowania i wracania.

Pięć lat wypełnionych długimi godzinami spędzonymi na pisaniu po nocach, pisaniu w przerwie na kawę,

pisaniu pomiędzy nastawieniem ziemniaków, a upieczeniem kotletów... pisaniem w wolnych chwilach i w

Proponuję, żebyśmy zmieniły perspektywę.

Sposób, w jaki patrzymy na codzienny czas z Bogiem.

Musimy przestać czytać Biblię.

Przestać czytać Biblię dla samego czytania Biblii. Dla odhaczenia, dla ucieszenia sumienia, dla spełnienia chrześcijańskiego obowiązku.

Musimy zacząć przeżywać Boże Słowo, karmić się nim i włączyć je do naszej codzienności.

Codzienny czas z Bogiem jest po to, żebyśmy mogły naprawdę poznawać Boga a nie tylko czytać o Nim.

Dzisiejszy wpis jest dla kobiet, które czują się wewnętrznie rozdarte.

Dla takich jak ja, które nie do końca potrafią poradzić sobie z napięciem, które temu towarzyszy.

Tak, jestem rozdarta. Bardzo.

Rozdarta pomiędzy tym co ważne, a tym co ważne inaczej.

Rozdarta pomiędzy tym co chcę robić, a tym co powinnam.

Córeczko,

tak bardzo pragnę twojego powrotu.

Powrotu do tej pierwszej, gorącej miłości, którą darzyłaś mnie od czasu naszego pierwszego spotkania.

Z rozrzewnieniem wspominam te chwile, w których wtulałaś się w moje ramiona z ufnością małego dziecka.

Godzinami potrafiłaś trwać w tym uścisku... ty też to pamiętasz?

Kiedy razem szliśmy przez życie, zawsze mocno trzymałaś mnie za rękę i poddawałaś się mojemu prowadzeniu w niezachwianej pewności, że wiem lepiej.