Lista

27.1.16 Komentarze 2

Uwielbiam je robić.

Są w naszym domu wszędzie- zapisane kredą na drewnianej tablicy w kuchni, w szufladach, notesach i kalendarzach.
Czasem stają się zakładką do książki, jeśli nic innego nie mam pod ręką, albo podkładką pod kubek, żeby ślad na stole od gorącej herbaty nie został.

Jest lista zakupów w Lidlu, Kauflandzie i Biedronce. Taka do Ikei też.
Lista potrzebnych kosmetyków z drogerii i rzeczy z apteki.
Jest lista prezentów dla większości rodziny. Jak tylko ktoś się wygada o czym marzy- zapisuję od razu.
Lista ubrań, które trzeba dokupić dzieciom i ta, na której spisane są najbardziej lubiane obiady.
Lista wysłuchanych modlitw i próśb, które wytrwale przynoszę przed Boży tron.
Lista potraw, które chcę przyrządzić na urodziny i celów na 2016.
Lista rzeczy, nad którymi muszę popracować. W sobie.
Lista tematów, o których chciałabym napisać i lista wersetów, które kiedyś chcę użyć na blogu.
I jest też oczywiście to-do lista, której w sumie nigdy się nie trzymam..chociaż dobre chęci mam.

Bo mówiąc całkiem szczerze, przed sobą i przed wami, mam problem z tymi listami. Zazwyczaj nigdy nie działam według żadnej z tych list. Absolutnie żadnej.
Nie kupuję według list, nie modlę się według list, nie osiągam celów według list.
Mimo listy i tak bardzo często nie wiem co ugotować na obiad, co kupić babci na urodziny i czego tak bardzo miesiąc temu potrzebowałam z Ikei.

Tworzę je jednak z wielką pasją. Kilka w miesiącu, czasem kilka dziennie- jeśli chcę poczuć się lepiej. Wiecie- tak, że niby nad wszystkim mam kontrolę, czas nie przecieka mi przez palce, a w sklepie będę w końcu wiedzieć co kupić. Bez stania przed regałem 10 drogocennych minut..

Na pierwszy z wnętrzarskich blogów natknęłam się kiedyś całkiem przypadkiem. Wtedy miałam świra na punkcie urządzania domu i kupowania tych wszystkich dodatków- kubek musiał pasować do talerza a pudełko na herbatę do koloru ścian w kuchni itd. Przeglądałam coraz więcej blogów i coraz bardziej się inspirowałam.
Coraz bardziej i coraz więcej chciałam. Kupić i mieć. Położyć na półce i w kredensie. Powiesić na ścianie. Po prostu mieć, bo kolejna rzecz miała uczynić mnie szczęśliwą. Bardziej zadowoloną z życia i każdego poniedziałku. A poniedziałków nie cierpiałam. O 5 rano, w jesienny zimny dzień, w długiej drodze do pracy w deszczu- podwójnie nie cierpiałam.

Zaczęłam więc spisywać moją listę. Listę rzeczy, które musiałam mieć w swoim domu.
Żeby być spełnioną mamą z prawdziwego zdarzenia i panią domu przez duże 'P'.
Żeby mieć warunki do kreatywnego i pięknego życia.
Żeby móc cieszyć się swoim domem i codziennością.
Naiwnie myślałam, że kolorowa pościel za dwie stówy sprawi, że o tej 5 rano będę wyspana i z uśmiechem na twarzy wstanę do pracy. Nawet w poniedziałek.

Spisywałam tę listę w ślicznym, małym notesiku w kropki, który zresztą mam do dziś.
W tym notesiku mieściły się moje małe marzenia. Moje must have.
Sama sobie wmówiłam, że potrzebuję tego wszystkiego, żeby pięknie żyć.
Blisko męża i dzieci. W zgodzie z Bogiem i z samą sobą. Nie marnując żadnej chwili, celebrować życie.
Tak wiele na tych blogach o tym pisali..
To rzeczy miały nadawać sens każdej minucie. Tak to odbierałam. Tak do widziałam i naiwnie brnęłam coraz bardziej w ten szał posiadania.
No i miałam tę swoją listę i tak jak o każdej innej, po pewnym czasie o niej zapomniałam.

Kilka miesięcy później dostałam na urodziny od męża piękną wagę kuchenną retro.
Skąd wiedziałeś, że taką chciałam?!
Przeczytałem w notesie- odpowiedział.

Wtedy przypomniało mi się o mojej liście.
Z ciekawości otworzyłam długo nieużywany notes w kropki i zaczęłam czytać.
Niestety okazało się, że wszystko z listy marzeń już miałam.
Niestety- bo mimo, że miałam wszystko, nic się w moim życiu nie zmieniło. Kompletnie NIC.
Nie narzekałam ani odrobinkę mniej.
Nie cieszyłam się z poniedziałków, chociaż już o 5 wstawać wcale nie musiałam.
Nie celebrowałam każdej chwili.
Nie uważałam swojego domu za ten z marzeń.
Moje życie nie było tak idealne jak miało być.

A przecież kupiłam piękną porcelanę i specjalne pojemniki na kawę i herbatę.
Miałam cudowną pościel i lampkę nocną jak z bajki.
Kremową wagę kuchenną retro i perłowy ekspres do kawy, co wreszcie spieniał mi mleko..
Dom przeszedł totalny remont... a nie zmieniło się zupełnie nic.
Nawet zapomniałam, że kilka miesięcy wcześniej, te rzeczy do życia były mi niezbędne.



Problem leżał we mnie. W mojej głowie i sposobie myślenia.
Nie w rzeczach które miałam. Ani też w tych, których nie miałam.
Chodziło o mnie.
O to, gdzie był mój skarb. O to jaki był.
Jak bardzo krótkotrwały, kruchy i kompletnie nic nie wart.
Chodziło o to, gdzie za tym skarbem podążało moje serce. Gdzie były moje myśli. Cała ja.
Na pewno nie tam, gdzie prawdziwe spełnienie ma swoje źródło.
Nie w Bogu. Moje serce było daleko.

Pamiętam jak dziś, kiedy pewnego upalnego letniego wieczora Benio nie mógł zasnąć.
Leżałam obok niego trzymając go za ręce, a on wiercił się, stękał, co chwilę czegoś chciał.
Byłam zmęczona długim dniem. Z perspektywą czekających na mnie brudnych naczyń, prania i innych przyjemności chciałam tylko jednego- żeby wreszcie poszedł spać.
W końcu zeszłam na dół i zaczęłam żalić się Maćkowi jaka ja biedna, bo tyle na mnie pracy czeka a on nie śpi, już przecież po 21 i bla bla bla...
Wtedy Maciek powiedział:
O co ci chodzi? Idź do niego. Połóż się z nim i przytul. Co jest teraz ważniejsze niż On?

Serio?
Are you taking to me?!
...

Kurczę, jakie to było mądre.
Do dziś pamiętam.

Co jest warte naszego czasu, wysiłku, poświęcenia, naszego serca w całości- jak nie relacja z Bogiem?
Co jest warte zachodu jak nie rodzina i przyjaciele, których nam dał?
Ładna filiżanka z Green Gate za kilkadziesiąt złotych o której marzę od dawna?
No co ty..dzisiaj wystarczy mi ładny kubek z Pepco i herbata też smakuje fantastycznie. Szczególnie z Maćkiem u boku.
I może kiedyś tę filiżankę sobie kupię, ale wiem, że ani trochę szczęśliwsza przez to nie będę. Może na kilka dni. Kilka chwil zaledwie..Uśmiechnę się, będę podziwiać za każdym razem, kiedy do kuchni wejdę. I na tym koniec.
Życie będzie toczyć się dalej.
A jakie to życie będzie, zależy ode mnie.
Od tego, o jaki skarb będę dbać. Jakiego szukać. Za jakim gonić.

Bo rzeczy ładne są i cieszą oko. Fajnie mieć, ale lepiej być.
Nie myśl, że one dają ci szczęście. Zmienią rzeczywistość. Pokolorują codzienność.
To tylko złudzenie.

Na koniec filmik, który wiele tłumaczy.



Wersja z polskim tłumaczeniem TUTAJ   ( niestety wejście tylko przez Facebook)

2 komentarze

Napisz komentarze
Anonimowy
AUTOR
31 stycznia 2016 19:14 skasuj

Trafiłam tutaj przypadkowo dzisiaj i chyba już zostanę na dłużej, bardzo się mi spodobało. Pozdrawiam

Odpowiedz
avatar