Masz wiadomość

Znajomy, ledwo słyszalny sygnał telefonu wyrywa mnie z zamyślenia.
Nie ważne, czy kroję właśnie warzywa na sałatkę czy składam pranie... bez większego zastanowienia sięgam po komórkę bo wiem, że kiedy nie ma Go w domu, to ta wiadomość najpewniej jest od Niego.
Treściwa i bardzo konkretna w przekazie. Przecież nie potrzeba mi nic więcej.
Krótkie: jak tam?, albo niepozorne: tęsknię, mówią więcej niż tysiące słów.

Mówią, że o mnie myśli. Jest ze mną pomimo, że Jego miejsce przy stole akurat dziś jest puste.
Zastanawia się jak mija mi dzień, kiedy Jego nie ma obok.
Czy odebrałam już Milenkę z przedszkola, czy może właśnie kończymy jeść obiad... jak poszło nam u dentysty i czy odebrałam tę ważną paczkę. No i czy wieje u nas tak samo mocno, bo u Niego akurat zerwał się potężny wiatr.

Te wiadomości mówią mi, że kocha, że pamięta. I wiem na pewno, że modli się o mnie, kiedy dzień mam gorszy, a dzieci dają w kość.
Czuję się pewniej mając tę świadomość, że gdyby tylko coś się stało, mogę na Niego liczyć. Wsiądzie w samochód i jest.
Wystarczy jeden sms.

***

Moja codzienność pełna jest również innych krótkich wiadomości.
Moje dni wypełniają niepozorne smsy z samego nieba.
Krótkie przekazy przepełnione Ojcowską miłością.

Kiedy patrzę uważnie, bez zbędnego pośpiechu, kiedy szukam, żeby znaleźć i patrzę, żeby zobaczyć - wtedy są.
Zawsze są.


Zaraz po przebudzeniu otwieram okna sypialni. Rześkie powietrze opowiada mi o świeżości Bożego miłosierdzia. O Bogu drugiej szansy, którego łaska nigdy się nie kończy. Codziennie jest nowa, świeża... cudownie orzeźwiająca. (Treny 3;22- 23)
Podziwiam wschód słońca i jest. Znowu jest. Kolejna wiadomość.
Zadziwiające widowisko a zarazem przypomnienie o niezmienności mojego Pana. Niebiosa ogłaszają Jego chwałę i opowiadają historię Jego potęgi.
(Psalm 19;2 , Jakuba 1;17)
*
Schodzę na dół, a świeże kwiaty na kuchennym stole mówią jasno i wyraźnie, że mam się nie martwić. O najbliższe godziny, o to co zrobię, jeśli... O nic. Bo Ten, który tak pięknie ubiera kwiaty w moim wazonie, zapewni wszystko, co jest mi potrzebne do życia i otoczy opieką moich najbliższych.
(Ew. Łukasza 12;27-28)
*
Kiedy czesząc włosy w łazience kilka z nich wpada do umywalki, przypominam sobie o Bogu kochającym detale. Dbającym o szczegóły i drobiazgi. Żaden z tych włosów nie uszedł uwadze mojego Stwórcy. Wszystkie są dokładnie policzone, a bez Jego zgody żaden z nich by dzisiaj nie wypadł. Ani jeden. Wypadło pięć.
(Ew. Łukasza 12;7)
*
Przechodzę obok lodówki i patrzę przez chwilę na te kilka zapisanych kartek przyczepionych do niej kolorowymi magnesami.
Czytam: Wizyta u ortodonty. Pod spodem widnieje dokładna data i godzina. Na kolejnej widzę napis: Wycieczka - Jaś. I znowu. Data i godziny zbiórki oraz przyjazdu. Pediatra, dentysta, okulista... Plany lekcji. Od - do.
Słyszę szept: Wszystko ma swój czas Córeczko... nie staraj się niczego przyśpieszyć. Niczego nie dasz rady opóźnić. Żyj tu. Żyj teraz, w rytmie mojego spokojnego oddechu.
(Kaznodziei Salomona / Koheleta 3;1-8)
*
Otwieram jeszcze parującą zmywarkę i powoli zaczynam wyciągać z niej talerze. Układam gorące sztućce do szuflady i myślę, jak jeszcze całkiem niedawno zmywarka była pełna naczyń o zapachu wczorajszego obiadu i pasty rybnej. Brudne i śmierdzące talerze i miski, nie nadające się do niczego, teraz nadają się do użycia. Czyste. Gotowe. Przydatne.
Układam kubki w szafce skupiając się przez chwilę na własnym brudzie i Bożej łasce. O tym, że dzięki krwi Chrystusa mogę być czysta. Gotowa. Przydatna.
(Ew. Jana 3;16)
*
Jesienne liście, które moje dzieci tak chętnie zbierają na spacerze, niosą przesłanie o przemijaniu.
O tym, że wszystko mija. To, co trudne też prędzej czy później- minie. Spójrz, jak opadają już ostatnie liście zmagań.
Już niedługo... jeszcze chwila.
*
Zachodzę na chwilę do ogródka żeby sprawdzić, czy mój szpinak zacząć kiełkować. Tak! Jest! Na wiosnę zbiorę dokładnie to, co posiałam. Szpinak, idealny do koktajlu.
I choć ten dzień jest bardzo nerwowy i mam ochotę warczeć na wszystkich w około, to czytam Bożego smsa raz jeszcze i postanawiam, co chcę siać w umysłach i sercach moich dzieci. Bo cokolwiek zasieję, to i zbiorę. Świadomość tej prawdy stawia mnie kolejny raz do pionu...
Dziękuję Tato. 
(Galacjan 6;7)
*
Zaczyna kropić. Wracamy do domu, żeby nie przemoknąć. Nastawiam wodę na herbatę, a czekając na wrzątek obserwuję ciężkie krople deszczu rozbijające się o szyby. Deszcz.
Zaczynam nucić: 'Przyjdź jak deszcze, ożyw dziś, suchą ziemię naszych serc. Przyjdź jak deszcz, na spragniony świat...' 

***

Można iść przez kolejne dni i nie widzieć nic. Ale podobno jeśli nie widzisz, to znaczy, że nie patrzysz wystarczająco uważnie.
Ja nie widzę zawsze. Widzę tylko w te dni, w które patrze. Znajduję wtedy, kiedy szukam.

Dwie osoby mogą znaleźć miejsce parkingowe w środku zatłoczonego miasta, ale tylko jedna z nich odczyta wiadomość: Obchodzi mnie twoje życie. Zatroszczę się o ciebie w najdrobniejszym szczególe...

Można iść przez życie i pozwalać, żeby hałas tego świata zagłuszał cichutki sygnał niebiańskiego smsa w otaczającej nas rzeczywistości.
Można też wytężyć wzrok i wyostrzyć słuch.

To nie diabeł tkwi w szczegółach. 
To Bóg. Bóg tkwi w szczegółach! 

***

Wiadomości przychodzą w uporze moich dzieci i spontanicznym uścisku mojej Córeczki.
W zapachu męskich perfum na moim wełnianym swetrze, w wypchanym po brzegi koszu na pranie, w gwiazdach na ciemnym niebie i lampie oświetlającej naszą ciemną ulicę... czytam.
Czytam je z uwagą i nieukrywanym entuzjazmem.
Celebruję każdą jedną z nich.
Stosuję wskazówki, przyjmuję napomnienia, przyswajam lekcje i rozkoszuję się prostotą głównego przekazu:
Kocham cię Córeczko. Jestem z Tobą zawsze. Aż do skończenia świata. 
(Ew. Mateusza 28;20)

***

Znajomy, ledwo słyszalny sygnał wyrywa mnie z zamyślenia.
Nie ważne, czy kroję właśnie warzywa na sałatkę czy składam pranie... bez większego zastanowienia odczytuję wiadomość bo wiem, że chociaż Go nie widzę, to On jest. A ta wiadomość jest jedną z tych niebiańskich, prosto z nieba.
Treściwa i bardzo konkretna w przekazie, przepełniona Ojcowską miłością.
Przecież nie potrzeba mi nic więcej.
Każda jedna mówi więcej, niż tysiące słów.

Macierzyństwo zabija

Macierzyństwo jest trudne.
Bardzo.
Bardziej, niż kiedykolwiek myślałam.

Wymaga ode mnie wszystkiego. Każda część mnie poddawana jest próbie przez tych małych ludzi, których Bóg włożył w moje nieporadne, drżące ręce.

Macierzyństwo odkrywa obszary mojego życia, które desperacko potrzebują Bożego dotknięcia.
Obnaża słabości w sposób najbardziej dobitny i zawstydzający mnie do granic możliwości.
Pokazuje braki mojej wiary, o których istnieniu nie miałam nawet pojęcia.

Zawsze byłam cierpliwa.
Byłam łagodna.
Radosna i uśmiechnięta.
Spełniona.
Pewna swojej wartości w Bogu.
A potem... potem zostałam mamą.


Kiedyś myślałam, że to macierzyństwo samo w sobie jest moim problemem. Że gdyby nie moje dzieci, to nadal byłabym oazą spokoju. Tą łagodną, szczęśliwą i spełnioną kobietą sprzed lat...
Dzisiaj wiem, że macierzyństwo nie jest problemem. Ono jedynie wyciąga na światło dzienne już istniejące problemy.
Niemal codziennie stwarza idealne warunki do obnażania słabości ukrywanych latami przed całym światem. Głaskanych i przyklepywanych bez świadomości, że są realnym problemem w moim życiu. Macierzyństwo demaskuje grzechy i niedoskonałości które zawsze były we mnie, ale na tyle głęboko, że nie miałam świadomości ich istnienia.

Wcale nie byłam taka jaka myślałam, że byłam.
Gdzieś w zakamarkach mojego życia kryła się niewygodna prawda o mnie samej, którą znał tylko mój Stwórca.
Myśl o tym, że Bóg znał mnie właśnie taką od samego początku, że On widział pełny obraz mojego serca zanim ja byłam w stanie dokładnie go zobaczyć, napełnia mnie niewypowiedzianą wdzięcznością.
Bo mój Ojciec kocha mnie pomimo to. Bo chce pracować nad moim życiem. Bo chce mnie oczyszczać. Chce mnie przytulać, kiedy zawodzę. Zawsze czeka z wyciągniętymi ramionami. Zawsze wygląda mojego powrotu.
Bo swoją mocą działająca we mnie może uczynić daleko więcej ponad to wszystko, o co proszę lub o czym myślę. (Efezjan 3;20)
Uff... jaka ulga.

Założę się, że żadna z nas nie planowała zobaczyć siebie w takim stanie.
Czy planowałaś uciekać do łazienki, żeby tylko na chwilę pobyć sama?
Zamierzałaś płakać z poczucia winy, że znowu krzyczałaś? Że znowu powiedziałaś za dużo?
Chciałaś płakać pod prysznicem po ciężkim dniu? Płakać w środku nocy, po kilku godzinach wydeptywania tej samej ścieżki z niemowlakiem na rękach? Płakać nad ranem, bo dzień znowu zaczął się zbyt szybko?
Czy kiedykolwiek chciałaś siedzieć na parkingu przed sklepem, w zimnym samochodzie tylko po to, żeby nie musieć znosić ich kłótni, płaczu i histerii?
Nie?
Ja też nie.
A jednak.
Choć ty chciałaś być tą, która wychowuje, Bóg postanowił dać nam dzieci, żeby wychować nas.


Macierzyństwo zabija.
Zabija nasze ja na przykład. To które często było pierwsze, najważniejsze, wypieszczone...
Z każdą jedną nieprzespaną nocą, z każdą kolejną prośbą o nalanie wody do kubeczka, z każdym przerwanym w połowie serialem, z każdą wieczorną kąpielą i porcją syropu na gorączkę podanym w środku nocy - umiera nasz egoizm. Przestajemy żyć dla innych tylko wtedy, kiedy jest to dla nas wygodne. Zaczynamy boleśnie doświadczać trudu miłości. (1 Tes. 1;3)

Macierzyństwo zabija naszą dumę. Nasze wyniosłe oczy zaczynają patrzeć niżej, a pycha i zwodnicza pewność siebie usuwa się w cień osądów pozbawionych niegdyś miłości i zrozumienia.
Bycie mamą uświadamia jak bardzo jesteśmy zależne od Boga. Nasza życiowa samowystarczalność umiera kawałek po kawałku gdzieś w kącie dziecięcego pokoiku. Z każdą łzą wylaną w chwilach totalnej bezsilności, wzrasta nasze zrozumienie tego, że bez Niego nic uczynić nie możemy. (Ew. Jana 15;5).

Czasami naprawdę nie jestem pewna, czy ja jestem dla dzieci, czy one dla mnie.
Bóg w bardzo dotkliwy sposób używa macierzyństwa do uświęcania mojego życia.

Uświęcenie to wielkie słowo na małe, codzienne postępy. Na rozwój, którego być może nikt nie widzi, o którym nikt nie wie.
Tylko ja i tylko Bóg.
To codzienna walka za zamkniętymi drzwiami naszych domów.
Uświęcenie to proces. Trwa całe życie.

Podczas tych najtrudniejszych dni mam wrażenie, że zamiast iść do przodu, to cofam się.
Jednak czy naprawdę mogę iść do przodu nie odrzucając najpierw wszystkiego, co mnie ogranicza?
Tylko wtedy, kiedy porzucę bagaż głęboko skrywanych ułomności i krępujących mnie grzechów, mogę naprawdę iść do przodu. Mogę biec w wyznaczonym wyścigu, dla Bożej chwały. (Hebrajczyków 12;1)
Tylko wtedy.
A nie mogę porzucić czegoś, o czym nie wiem.

Dlatego uczę się dziękować za Boży proces uświęcenia.
Zawstydzający, ale wyzwalający.
Bolesny, ale uzdrawiający.
Trudny, ale warty zachodu.


Żadna z nas nie lubi konfrontacji z własnym grzechem.
Ale każda brzydka część mnie i ciebie, została ujawniona i obnażona tak boleśnie właśnie po to, żebyśmy mogły spojrzeć prawdzie w oczy, wyznać grzech i wejść na odpowiednie tory.
Nie możesz walczyć z czymś, czemu nie stawiłaś czoła.
Krok po kroku, chwila po chwili możemy poddawać się Bogu wierząc, że On w swojej miłości oczyści nas, uświęci i odnowi.
Bóg nie chce naszych masek. Nie chce przedzierać się przez nieudolny kamuflaż...
Robienie dobrej miny do złej gry to ślepa uliczka, która nigdzie nas nie zaprowadzi.

Nie możemy ciągle udawać, że wszystko jest w porządku kiedy krzyczymy na dzieci.
Nie możemy ciągle zamiatać okruchów naszych grzesznych zachowań pod dywan i chować pod łóżkiem sterty słów, niosących spustoszenie w życiu najbliższych nam osób.
Musimy przestać upychać własne słabości w szafie i uśmiechać się przez łzy w towarzystwie innych mam, które wydają się być tak silne, tak idealne, tak bardzo poukładane...

I przy tej okazji zdradzę ci sekret.
Każda z nas ma jakąś słabość.
Każda jedna z nas.
Nawet ta, która wydaje się być perfekcyjna pod każdym względem. Ta cierpliwa, łagodna, uśmiechnięta... nawet ta nieraz walczy z samą sobą o ten uśmiech. Nawet jej zdarza się płakać w poduszkę, kiedy nikt nie patrzy.
Nawet ona zobaczyła swoje niedoskonałości w lustrze macierzyństwa i też próbuje sobie to wszystko jakoś poukładać. Żyć tak, żeby to odbicie w lustrze przypominało kobietę według Bożego serca, którą tak bardzo chce się stawać.

Bóg zmienia nas przez macierzyństwo.
Bóg nadaje nam kształt przez macierzyństwo.
Ty wychowujesz dziecko, a w tym samym czasie Bóg wychowuje ciebie.
Podczas gdy ty skupiasz się tak bardzo na wychowaniu tych małych, plączących się pod nogami ludzi, Boży wzrok skupiony jest na tobie.
Na twoim wnętrzu i miejscach wymagających uzdrawiającego dotyku Ojca.

Daj się uzdrawiać.
Oddawaj Mu paskudne części swojego życia kawałek po kawałku i pozwól Mu uwolnić cię od wszystkiego co cię zawstydza, co cię zasmuca, co sprawia, że wątpisz w swoją wartość. W wartość córki samego Króla.

Wiesz... nie jesteś dla Boga zaskoczeniem.
Twoje wczorajsze zachowanie też nie. Ani te słowa z dzisiejszego poranka... one nie były Mu obce.
I tak ciągle kocha cię tak samo. Zawsze będzie cię kochał.

Tak długo, jak przychodzimy do Niego z naszym grzechem i bezradnością - będzie dobrze.
Kto, jak nie On, może sobie z nimi poradzić?
Nikt! Dlatego trzymaj się Go mocno i nigdy nie puszczaj.

Potrzebujemy codziennego kontaktu z żywym Bogiem, żeby na nowo i na nowo przypominać sobie o przebaczeniu, do którego mamy dostęp przez krew Chrystusa.
Potrzebujemy przypomnienia, że nasz Bóg jest Bogiem kolejnej szansy, a Jego miłosierdzie nie ustaje i co rano daje o sobie znać na nowo. (Treny 3;22-23)

Musimy codziennie odważnie i ufnie przychodzić do tronu łaski, żeby nie tylko dostąpić miłosierdzia, ale i znaleźć łaskę zapewniającą pomoc w stosownej porze. (Hebrajczyków 4;16) W tych chwilach, w których znowu czujemy się słabe i potrzebujemy mocy wykraczających poza nasze możliwości.
On jest naszą mocą.

Nie chcę trwać w smutku z powodu moich porażek, upadków i obrzydliwości wypływających na wierzch w trudnych sytuacjach. Nie chcę już więcej opłakiwać nierealnego obrazu siebie sprzed kilkunastu lat.
Czas zmierzyć się z prawdą, że macierzyństwo zabija. Zabija to, co już dawno powinno było umrzeć we mnie, a jeszcze tak bardzo mocno do mnie przylega.
Chcę cieszyć się z narodzin nowych, pięknych rzeczy, które Bóg stwarza we mnie używając moich dzieci i niewyobrażalnie trudnej dla mnie roli - bycia mamą.




Obyś został pobłogosławiony dzieckiem...
które ci się przeciwstawia, abyś nauczył się odpuszczać kontrolę.
Które uwielbia się ociągać, żebyś zaznał piękno spokoju.
Które gubi różne rzeczy, abyś nauczył się rezygnować z przywiązania.
Shefali Tsabary

Myśli zebrane

Kochany Boże...
W świecie, w którym tak wiele jest na pokaz, pomóż mi zakochać się w miejscach ukrytej wierności.
W drobnych, niezauważanych aktach posłuszeństwa w małym. W wykorzystywaniu drobiazgów, które dzisiaj włożyłeś w moje nieporadne ręce.
Pomóż mi docenić wartość modlitwy, którą usłyszysz tylko Ty i pracy za zamkniętymi drzwiami mojego domu.
Pomóż mi, żyć życiem dla jednego Widza.
Dla Ciebie.
*
W świecie natychmiastowych rozwiązań, naucz mnie podziwiać proces, Panie. Doceniać go bardziej. Cieszyć się nim.
Bo wiem, że tak często wcale nie chodzi o efekt końcowy, a o drogę właśnie. To przez nią ubogacasz, zmieniasz i kształtujesz.
Cel, sam w sobie celem wcale nie jest.
Nie daj mi o tym zapomnieć.
*
W świecie, w którym zawsze chodzi o jutro, o za pięć lat, o przyszłość, która wcale nie musi przecież nadejść... daj mi radość z życia, które mam dzisiaj. I mądrość w danej mi chwili.
Pomóż mi zawsze patrzeć na Ciebie i wiedzieć, że to na czym koncentruję się dzisiaj, determinuje to, czym stanę się jutro.
Nie mogę patrzeć na człowieka i mieć na dzieję, że stanę się jak Ty...
*
W tych niezwykle głośnych czasach, na nowo naucz mnie ciszy, Panie.
To właśnie w niej mogę usłyszeć Twój głos. Głos najważniejszy ze wszystkich.
Słowa prawdy, która daje wolność. Słowa niosące życie i nowe początki.
Mów do mnie Panie.

Nie chcę Cię zgubić gdzieś po drodze do kolejnego, ważnego celu.
Nie chcę nie zauważać Cię wiernie stojącego przy mnie w każdej chwili mojego życia.
Chcę zwracać uwagę na Twoją obecność tu i teraz. Przecież wiem, że jesteś...
Daj mi oczy serca, które widzą ponad to, co widzialne.

Kolejnym wschodem słońca, pokazuj mi swoją niezmienną naturę.
Tęczą na granatowym niebie opowiadaj o swojej wierności.
Niech kolory jesieni znowu przypominają mi o tym, że wszystko ma swój czas.
Nieposłuszeństwem moich dzieci krzycz do mnie o wybaczeniu, które codziennie mogę przyjmować i które codziennie mogę dawać.
*
Ojcze, pomóż mi widzieć Twoje doskonałe plany dla mojego życia, kiedy zamiatam podłogę po śniadaniu.
Kiedy ładuję trzecią pralkę brudnych ubrań.
Kiedy kroję warzywa do obiadu.

Pomóż mi zobaczyć Twoją kontrolę nad moim życiem, w kolejnej kłótni moich dzieci.
W chorobie, która miała już nie wrócić.
W niespodziewanej śmierci bliskiej osoby.

Pomóż mi widzieć Twoją miłość w bólu, w niesprawiedliwości i planach, do których drzwi zostały zamknięte.
Bo wiem, że jesteś dobry nawet wtedy, kiedy nie jest dobrze.

Amen.

Now(sz)a ty.

Podobno kłamstwo powtarzane dostateczną ilość razy, w końcu staje się prawdą.
Nie jest prawdą, ale my zaczynamy myśleć, że nią jest.

Często nie potrzebujemy drugiej osoby, żeby uwierzyć w bzdury.
Powtarzamy je sobie niezliczoną ilość razy i codziennie, na nowo, kłamiemy same siebie.
I w końcu zaczynamy wierzyć, całym sercem wierzyć, że to kłamstwo to prawda i nasza nowa rzeczywistość.
A jeśli wierzymy to i żyjemy tak, jakby to kłamstwo kłamstwem wcale nie było, ale niezaprzeczalną prawdą.

I to jest bardzo smutne życie.
Bo jak wygląda codzienność kogoś kto wierzy, że nic nie jest wart? Jakie są wybory takiego człowieka, relacje, praca, codzienność...?
Albo jak wygląda życie kogoś kto wierzy, że jego słabości są jego przeznaczeniem? Że nigdy nie wydostanie się ze spirali obżarstwa, picia, długów czy niepohamowanej złości?

Mówisz sobie czasami, że już nigdy nie będziesz inna?
Może ktoś kiedyś bezmyślnie wypowiedział te kilka słów w twoją stronę?
Usłyszałaś: Ty nigdy się nie zmienisz, a teraz to zdanie odbija się echem w twojej głowie za każdym razem, kiedy chcesz spróbować zrobić coś inaczej, lepiej.

A może to ty, ty sama, pomimo całego mnóstwa wspierających cię ludzi, doszłaś do takiego wniosku po nieudanej próbie zaczynania od nowa, po raz nie-pamiętasz-już-który...
Znasz to?


Piszę dzisiaj do siebie. Znowu.
Ale i do ciebie. Do kobiety, która wydeptujesz tę samą ścieżkę kłamstwa od tygodni, miesięcy, może nawet lat...
Piszę, bo prawda jest zupełnie inna.
Prawda jest taka, że możesz być inna.
Możesz być nowszą wersją siebie. Dzisiaj nowszą niż wczoraj, a jutro niż dziś.

Dlaczego nowszą? Odrobinę dziwnie to brzmi, ale posłuchaj...
Bóg jest prawdą, a On mówi, że jesteś nowym stworzeniem w Chrystusie.
On mówi, że stare przeminęło i wszystko stało się nowe. (2 Koryntian 5;17)
I może nigdy nie myślałaś o tym w ten sposób, ale ty JUŻ jesteś nowa! Jeśli tylko swoje życie oddałaś w ręce Jezusa - jesteś NOWYM stworzeniem w Nim.
A teraz uwaga - z dnia na dzień, możesz (a nawet powinnaś) stawać się... nowsza.
Biblia nie namawia do stania w miejscu. Biblia wzywa do doskonałości i uświęcenia, a skoro do tego wzywa to znaczy, że to jest możliwe.
Bez względu na to co mówią inni.
Bez względu na to, co mówisz o sobie sama.

Bóg mówi, że nie jesteś ofiarą swojej przeszłości, dzieciństwa, słabości czy charakteru. Jesteś zwycięzcą, bo Chrystus nim jest. (1 Kor. 15;57)
No to pięknie. Startujesz z pozycji zwycięzcy, a nie ofiary. Nie walczysz, ŻEBY zwyciężyć - walczysz JAKO zwycięzca!
A ty dałaś sobie wmówić, że jesteś skazana na porażkę.

On mówi, że zaczął w tobie DOBRE dzieło i doprowadzi je do końca. (Filipian 1;6)
A ty uwierzyłaś, że nie ma w tobie nic dobrego.

Bóg mówi też, że bez Niego NIC uczynić nie możemy, dlatego nie próbuj zmienić siebie sama. (Ew. Jana 15;5)
Samo-doskonalenie, tak bardzo teraz popularne, nie jest dla nas najlepszą opcją.
Nie możesz stać się lepszą o własnych siłach, nawet jeśli ktoś kiedyś powiedział ci, że wszystko w twoich rękach.

Sprawcą uświęcenia jest Duch Święty. (1 Piotra 1;2)
Nie poradnik, który akurat czytasz. Nie przyjaciel, dający tak wiele cennych rad. Nie konferencja, w której widzisz potencjał na nowy, świeży początek. Zbyt często pokładamy nadzieję w narzędziach, których używa nasz Stwórca, zamiast w Nim samym.

Mamy Boga - pomocnika. Stwórcę rzeczy nowych i sprawcę tych nowszych.
Dzięki temu dzisiaj możesz, naprawdę możesz, być lepszą wersją siebie niż wczoraj.

Kochana! Pomyśl tylko.
Dzięki Bogu, który ukochał cię wieczną miłością, dzisiaj możesz krzyczeć mniej i kochać bardziej.
Dzięki Bogu, który okazuje ci łaskę i wybaczenie, dzisiaj możesz przestać się gniewać i również wybaczać.
Dzięki Bogu, który jest twoim zaopatrzeniem, dzisiaj możesz przestać się martwić i spać spokojnie.

Dzięki Bogu, który jest twoją siłą, dzisiaj możesz jeść mniej.
Kupować mądrzej.
Wybierać uważniej.
Użalać się nad sobą rzadziej.
Mówić piękniej.
Uśmiechać się szczerzej.
Przytulać mocniej.
Dawać hojniej.
Gościć chętniej.

To TY musisz zrobić pierwszy krok w stronę zmiany.
Ale to BÓG pomaga ci przejść cały dystans tej nieznanej drogi.

Co nie przychodzi naturalnie, przychodzi przez łaskę. Ruth Chou Simons

Z Bożej łaski jesteśmy tym, czym jesteśmy. (1 Kor. 15;10)
Z Bożej łaski możemy być takimi, jakimi On chce, żebyśmy były.

Zaufaj Bogu, który jest większy niż twoja największa słabość i wszystko czyni now(sz)ym.
Nawet ciebie.
Nawet mnie.
Nawet dzisiaj.

Idzie nowe

Jest 10.45, a w moim domu jest cisza.
Siedzę przy kuchennym stole i nikt niczego ode mnie nie chce. Nikt nie woła. Nikt niczego nie potrzebuje.

Powinnam powoli przypominać sobie jak to jest słyszeć swoje własne myśli i móc zapisać je niespiesznie na komputerze, a nie na skrawku poplamionej obiadem kartki.
Powinnam też delektować się tym stanem i nadrabiać zaległości z ulubioną muzyką w tle, głośno przy tym śpiewając. Tak to przecież lubię.
Może powinnam nawet maseczkę nałożyć i pomalować paznokcie, bo taki w końcu był plan...

Ale czy to tak można z dnia na dzień po prostu 'się przestawić'? Przejść z trybu czuwania i tak zwyczajnie zająć się swoimi sprawami? Robić to, na co nigdy czasu albo siły nie wystarczało..?
Ja nie potrafię. Jeszcze nie.
Zagotowałam więc wodę i otwieram słoik z napisem 'Melisa 2019' . W tej dziwnej ciszy zaparzam herbatę, która ma pomóc odzyskać mi mój spokój.

Siedzę ze ściśniętym żołądkiem, bo zostawiłam dzisiaj w przedszkolu moją ukochaną Córeczkę. Płakała i nie chciała wypuścić mnie ze swojego uścisku. A ja, też płacząc, wróciłam do domu z wielkim bagażem wyrzutów sumienia.
Z Tatą można było iść do przedszkola w podskokach i tylko pomachać na pożegnanie. A mamę... mamę trzeba było wypróbować.
....


Kiedy przekroczyłam próg domu pomyślałam sobie, że jestem dokładnie taka sama jak Ona.
Kiedy Bóg stawia mnie w niekomfortowej sytuacji - zaczynam marudzić.
Kiedy wynosi mnie na kolejny poziom duchowego rozwoju - narzekam.
Kiedy wymaga ode mnie wyjścia ze strefy komfortu i zrobienia kroku wiary - krzyczę zrozpaczona.
Kiedy chce uczyć mnie nowych, trudnych rzeczy - obrażam się.
Buntuję się przeciwko własnemu Stwórcy. A kto, jak nie On, wie najlepiej czego potrzebuję?
Mam świadomość Jego nieskończonej miłości do mnie, a mimo wszystko uparcie staram się zmusić Go do zmiany decyzji.Chcę, żeby zabrał mnie z miejsca w którym teraz jestem. Tak bardzo nie chcę tutaj być...

Jest mi źle dopóki nie zdecyduję się otrzeć łez i spokojnie rozejrzeć się wokół. Wtedy dostrzegam ludzi chcących przytulić mnie, kiedy tylko tego potrzebuję. Ludzi postawionych tu przez samego Boga, gotowych pomóc mi we wszystkim, co mnie przerasta na tym nieznanym terenie.
Widzę czas, który mogę spożytkować mądrze, jeśli tylko przestanę upierać się przy swoim i ostentacyjnie tupać nogami.
Widzę cała masę możliwości do których nie prowadzi żadna inna droga, jak tylko ta, na której jestem teraz.

Czasami wydaje mi się, że mój Ojciec ze wszystkim zostawia mnie samą.
A On stoi tuż za rogiem upewniając się, że nie dzieje mi się krzywda. Mówi: nie porzucę cię, ani cię nie opuszczę. (Ks. Jozuego 1;5)
Czasami czuję się tak, jakby nie obchodziły Go moje łzy, a przecież On wie o każdej z nich. Żadna Mu nie umknie. (Psalm 56;9)
Czasami czuję, że nie jestem gotowa na kolejny krok, a Bóg wymaga ode mnie niemożliwego.
On jednak wie, że potrzebuję nowych doświadczeń, żeby się rozwijać. Niemożliwe z Nim nie istnieje. (Łukasza 1;37)
Mój Ojciec za bardzo mnie kocha, żeby wychować mnie na strachliwą i nieporadną dziewczynkę, właśnie dlatego wypuszcza mnie z ramion i pozwala robić samodzielne kroki.
Chce stworzyć ze mnie kobietę według swojego serca.
Dzielną i zaradną, choć wciąż tak bardzo zależną od Niego.

Patrzymy na swoje życie w zupełnie innych kategoriach niż patrzy na nie Bóg.
My dążymy do tego żeby było nam dobrze i wygodnie. Dążymy do idealnych warunków w każdej możliwej sytuacji. Uciekamy od trudnych momentów i doświadczeń. Unikamy konfrontacji z własnymi słabościami, a kiedy już zdarzy się nam 'zacisnąć pasa', robimy to znowu... dla siebie.

Zbyt często największą wartością dla nas jest teraźniejszość. Tylko tu i teraz. To ona zawraca nam w głowie, podczas gdy w życiu nie tylko o nią chodzi.
A Bóg dla każdej z nas chce życia świadomego celu i głębokiego sensu. Patrzy na nas z perspektywy wieczności i Jego pragnieniem jest, żebyśmy były na nią gotowe.
Chce nas kształtować stawiając przed nami nowe wyzwania. Chce zmieniać nas na swój obraz i podobieństwo i robi to w miejscach, które nie zawsze się nam podobają.

Bóg kocha cię taką jaką jesteś już dzisiaj. Nie możesz zrobić nic, żeby kochał cię bardziej lub mniej.
Jeśli jednak chcesz stać się kobietą, jaką On widział cię jeszcze przed urodzeniem, jeśli chcesz chodzić drogami, do których cię zbawił - pozwól Mu się prowadzić.
Idealne okoliczności wygodnego życia nigdy nie zrobią z ciebie kobiety o wielkim sercu, niezniszczalnej łagodności i pokoju Ducha. (1 Piotra 3;4)
Kobiety, która roznosi woń Chrystusa gdziekolwiek się znajduje i żyje w pełnej świadomości odpowiedzialności jaką ma wobec Boga. (2 Koryntian 2;15 ; 2 Piotra 3;2)
Sprzyjające okoliczności nie kształtują. One tylko głaszczą.
I choć niezaprzeczalnie miło jest być głaskaną, to taki stan niekoniecznie jest to dla nas dobry na dłuższą metę.

Dzisiaj serce mi pęka, kiedy widzę łzy mojej Córeczki ale wiem, że nie robię jej krzywdy.
To nie jest dla niej miłe, ale z pewnością jest dla niej dobre.
I może myśli, że ją zostawiłam...ale ja stoję tuż za rogiem upewniając się, że nikt nie skrzywdzi mojego Skarba.
Wiem, że teraz bawi się z koleżankami i uczy nowych umiejętności, które przydadzą się jej na kolejnym etapie życia.
Wyposażyłam ją we wszystko czego potrzebuje i wypuściłam z ramion.
Dla jej dobra.

I czuję, że Bóg ze mną zrobił dokładnie to samo.
Teraz tylko ja muszę przestać się buntować.
Jeszcze tylko ja, sama sobie muszę wytłumaczyć, że Tata mnie nie zostawił, a postawił... w miejscu najlepszym dla mnie na dzisiaj.

W niebiańskim rytmie

Przyznaję, że mam kompleks. Od wielu lat.
Kompleks kobiety-siedzącej-w-domu, a co gorsza kobiety, której Mąż jeszcze do niedawna pracował tylko w domu.
Tej, która ma się lepiej niż pozostałe kobiety-pracujące, a nawet niż te, które zostają w domu, z dziećmi.
Mam kompleks kobiety, która na wszystko ma czas - na dobry obiad, i na domowe ciasto, maseczkę, paznokcie i sielskie życie w rytmie slow. 
Mam kompleks kobiety, której pieniądze sypią się z nieba, bo ona przecież może siedzieć w domu.
Mam kompleks i bo czuję presję codziennego udowadniania światu, że nie leżę całe dnie na kanapie. Że też pracuję, że mam pasje, że potrafię i robię coś więcej niż tylko dobry rosół.
Tak. Zdarza się, że widzę swoją wartość w miejscach, w których nie powinnam.
Nie w Bogu. Nie w Jego ramionach. Nie w tym, co On mówi o mnie, a w tym, co mówią o mnie inni.
W pośpiechu.
W zajętości.
W kolejnym odhaczonym zadaniu.

Ostatnio pomyślałam sobie, że może inna kobieta też ma kompleks. Zupełnie tak jak ja.
Tyle że dla odmiany kompleks kobiety-pracującej.
Tej, która robi karierę, zamiast opiekować się dzieckiem.
Tej, której niektórzy zarzucą, że zostawia maluszka w obcych rękach jedynie dla wygody.
Tej, która czuje presję udowadniania całemu światu, że jej na dziecku naprawdę zależy. Że je kocha ponad wszystko i praca wcale nie jest najważniejsza, a najzwyczajniej w świecie potrzebna.
I biega, z pracy do domu, z domu do pracy. Z nikim nigdy nie spotyka się po godzinach, bo co by inni powiedzieli... że cały dzień w biurze, a potem z koleżankami na kawce. No wstyd!
Po nocach piecze domowe ciasta na szkolne kiermasze, żeby tylko dorównać tym kobietom-siedzącym-w-domu. Nie chce być gorsza, przynosząc kupne ciasteczka z E-wypełniaczami i utwardzanym tłuszczem.

Uczę się ten mój kompleks w sobie wyciszać.
Po prawie dziesięciu latach bycia w domu z dziećmi, bycia dla nich i przy nich praktycznie bez przerwy, uczę się nie mieć wyrzutów sumienia z powodu życia, które świadomie wybrałam i które dla mojej rodziny jest na dzisiaj najlepsze, choć nie pozbawione wyrzeczeń i niedogodności.
Uczę się nie patrzeć na siebie jak na kobietę drugiej kategorii z powodu nie wstawania bladym świtem do pracy w korporacji, bo wiem, że rytm w którym idę teraz przez życie, to mój osobisty, idealnie dopasowany niebiański rytm.
I nikomu, absolutnie nikomu nie muszę się z niego tłumaczyć.
Odpowiedzialna jestem tylko przed Bogiem.
...........................................................................

W życiu jest czas na bieg, a innym razem na spokojny spacer, beztroski trucht, czy radosny marsz... czasem przychodzi idealny moment na długą, mozolną wspinaczkę. Taką na sam szczyt.
Różnie.
Każda z nas ma inne trasy do pokonania, inne cele do zdobycia, inne zadania do wykonania po drodze...
Bóg wie co i kiedy.
Wszystko ma u Niego swój czas. Taki najbardziej odpowiedni.

Niektórzy całe życie biegną, a inni spokojnym truchcikiem przemierzają kolejne kilometry życia.
I jeśli biegniesz, bo wiesz, że powinnaś - to biegnij!
Niech sprawia ci to radość.
Poczuj wiatr we włosach, uśmiechaj się przy tym szeroko i machaj przyjaźnie do innych, których mijasz po drodze.

Ale przy tym nie oceniaj tych, którzy wyszli jedynie na spacer w lekkich sandałkach, nie mając najmniejszej ochoty na jogging.
Nie narzekaj przy każdym spotkaniu, jak bardzo ci źle. Jak bardzo jesteś wykończona i nieszczęśliwa.
Nie udawaj, że najchętniej zostałabyś w domu z dwulatką, układała cały dzień puzzle i rysowała, jeśli wcale tak nie jest.
Bądź szczera.
Przed Bogiem. Przed sobą. Przed innymi.
Nie rzucaj bezmyślnych komentarzy. No wiesz jakich... tych które powodują w drugiej kobiecie poczucie, że jest gorsza, może mniej warta czy mało zaradna.

Jeśli jednak powinnaś spacerować, a biegniesz tylko dlatego żeby na siłę dorównać innym i udowodnić coś całemu światu - to lepiej zwolnij.
Obierz odpowiednie dla ciebie tempo. Takie, które Bogu przyniesie chwałę, a tobie sprawi radość. No i doprowadzi do celu - prędzej czy później.
Może nie dobiegniesz tak daleko jak inni, może nie każdy szczyt będzie twój... ale czy musi?
Wiesz... nie chodzi o to jak szybko się poruszasz. Chodzi o to, żeby kierunek był odpowiedni. Wtedy szybkość nie ma większego znaczenia. Nie zawsze musi być zawrotna.

Jeśli możesz spokojnie maszerować, rób to pewnym krokiem i podziwiaj świat dookoła. Dziękuj Bogu za widoki, których nie przegapisz.
Przystań na chwilę żeby podnieść kogoś, kto na tej wyboistej drodze po prostu się potknął. Albo po prostu zawiąż sznurówkę...

Nie narażaj się na kontuzję. Nie wymagaj od siebie więcej, niż możesz dać i niż wymaga od ciebie Bóg. Idź spokojnie, bez wypieków na twarzy, bez przyspieszonego bicia serca.
Idź w niebiańskim rytmie, czyli tym dostosowanym do twoich możliwości. Bo nie ma nikogo innego, kto zna je tak dobrze jak twój Stwórca.

Nie oceniaj jednak tych, którzy lubią się zmęczyć. Tych którzy biegną, nie dając sobie chwili wytchnienia.
Nie narzekaj jak bardzo ci źle. Nie udawaj, że kochasz szybkość, a tylko z przymusu tak wolno snujesz się przez życie.
Przestań wstydzić się tego, że żyjesz w rytmie, z którym jest ci dobrze.
Nie tłumacz się. Nie musisz!
Wolno ci wolno. Naprawdę.
Każda z nas jest inna. Nasza wartość nigdy nie miała być mierzona w ilości pokonanych kilometrów, ani w szybkości z jaką je przemierzamy. W ilości zdobytych tytułów czy przepracowanych godzin.
To nie tak, że im szybciej tym lepiej. Im więcej robisz, tym jesteś więcej warta, bardziej zasługujesz na pochwały, oklaski i podziw.
Nie tędy droga.


Myślę, że zawsze najważniejsze jest to, co mówi do ciebie Bóg. To, czego On chce od twojej codzienności na teraz.
Dlatego właśnie warto wsłuchiwać się w Jego głos każdego dnia.

Jeśli chce żebyś zwolniła, a ty uparcie przesz do przodu to wiedz, że każda góra zdobyta bez Niego to tylko kolejny papierek, kolejny tytuł, kolejny awans, podwyżka... nic ponad to.
A kiedy postanowisz zwolnić - nie stracisz, choć może tak ci się dzisiaj wydaje. Pan Bóg zatroszczy się o wszystko, co powstrzymuje cię dzisiaj przed powolnym spacerem przez życie.

Jeśli Bóg chce od Ciebie wyjścia ze strefy komfortu i nieco szybszych ruchów, bardziej raźnego kroku - to nie bój się zadyszki. Nie przejmuj się nieodpowiednim strojem czy brakiem profesjonalnych butów. Zdejmij szpilki i zacznij z tym, co masz. Choćby były to trampki zapomniane na dnie szafy.
On Cię wyposaży. A w czasie niełatwej trasy poniesie na rękach... 

Przy kawie

Jeśli masz chwilę czasu, to usiądź ze mną przy kuchennym stole i napijmy się razem kawy.
Przy kawie tak dobrze się rozmawia... a ja chcę opowiedzieć ci o kilku ostatnich tygodniach mojego życia.

Chcąc odzyskać moje życie, pożegnałam wyobrażenia o tym, jak powinno ono wyglądać. 
Musiałam przestać polegać na własnych oczekiwaniach i poddać Bogu wszystkie niedoskonałości, na które w moich marzeniach zabrakło miejsca.
To rozstanie było bolesne, ale uwalniające.


Nie walczyłam w tym czasie o spełnienie marzeń, o lepszą siebie, ani nawet o lepsze jutro.
Walczyłam (i nadal walczę) o normalność. O jedną dobrą decyzję na raz. O dzisiaj. Tu i teraz.
Nie zmieniam świata, a moje wygrane nie są spektakularne. Walczę o podstawy.
Moja wygrana to uśmiech o poranku i niewymuszana radość z kolejnego dnia.
Moje zwycięstwo to wieczór z dziećmi bez krzyku. Cierpliwość nawet wtedy, kiedy piżama znowu nie taka, kiedy poduszka uwiera i nagle swędzieć zaczyna palec, noga, brzuch.... boli oko i ucho nawet.
Mój triumf to wyjście z domu, do ludzi.
Spacer.
Obiad.
Makijaż.
Nie zrobienie sobie kolejnej kawy...
Dla ciebie niewiele? Dla mnie na dzisiaj szczyt.

Nie rozkwitałam, ale wzrastałam.
Gdzieś tam, głęboko w ukryciu, zapuszczam coraz mocniejsze korzenie wiary. Rozwijam się, chociaż jeszcze nie ma czego podziwiać. Jednak oczami wiary widzę kwiaty rozkwitające całym swoim pięknem. Kwiaty rodzące się z tych dzisiejszych, maleńkich pączków wierności w małym.


Ostatnie kilka tygodni toczyłam nierówną walkę o jakość myśli. Częściej niż kiedykolwiek czułam się pogubiona, niezdolna i nieodpowiednia.
Macierzyństwo to jedna z najpiękniejszych rzeczy, jaka kiedykolwiek mi się przytrafiła i zdecydowanie najtrudniejsza. Wymagająca ode mnie więcej niż mam i niż kiedykolwiek miałam.
Czy ty też czasami tak właśnie się czujesz?
W takim razie wiedz, że Bóg nigdy nie wymagał od nas perfekcji, tylko wierności. Pokornej postawy serca, zdolnej do przyznania: bez Ciebie nie dam rady.

Robiłam więc wszystko, żeby nie stracić z oczu Chrystusa. Jego moc doskonali się w mojej słabości, a każda 'próba' w jakiś sposób mnie kształtuje. Jego obecność wnosi pokój.
Oczy utkwione w Zbawicielu pomagają mi nie błądzić po tych zagmatwanych ścieżkach rzeczywistości.
Ojciec mówi, że nie jestem sumą moich wzlotów i upadków, a Jego ukochaną córeczką.
Jak dobrze.
Jaka ulga.
A to wszystko dzięki łasce.


Uczyłam się na nowo kochać życie i te wszystkie drobiazgi, które tworzą codzienność.
Znowu skupiałam się na tym, żeby je dostrzegać i doceniać, bo to umiejętność która zanika, jeśli się jej nie praktykuje każdego dnia.
Ja bardzo ją zaniedbałam.
Ożywiam stare, dobre nawyki.

Znowu zaczęłam biegać. Myślałam, że dla zdrowia fizycznego, ale tak bardzo się myliłam...
Biegam leśnymi ścieżkami i wdycham przecudnie czyste powietrze. Spotykam zające, sarny i w zachwycie słucham śpiewu ptaków.
Bóg dał mi ten las pod nosem i zafundował mi prawie darmową terapię. Prawie, bo ona tylko mój czas kosztuje i codzienną decyzję, żeby ruszyć się z domu. W zamian oferuje bogactwa nie z tego świata -wyciszenie, spokojną głowę, stare prawdy pokazane w nowym świetle.
Biegam dla zdrowia umysłu. 
Uwielbiam rozmowy z Ojcem w rytmie wolnego truchtu. 
To mnie dosłownie uzdrawia.

Spędzałam godziny grzebiąc w ziemi, siejąc nasionka, podlewając nasze własne grządki, w naszym własnym ogródku. Czas spędzony w ogrodzie budzącym się do życia działa zadziwiająco terapeutycznie i kojąco.




Zrobiłam też bardzo ważny krok w stronę zdrowia. Przestałam wierzyć, że to jak się czuję jest zupełnie normalne. Przestałam uczyć się z tym żyć. Teraz uczę się żyć inaczej, żeby móc żyć w pełni.
Tę prawdę: w zdrowym ciele zdrowy duch zrozumiałam tak do końca dopiero teraz, kiedy tego zdrowia mi zabrakło.
O tym chyba osobny tekst napiszę, bo to bardzo ważne. Rola ciała zbyt często w chrześcijańskim świecie jest pomijana i zaniedbywana, a dbanie o siebie postrzegane jest jako egoizm, samouwielbienie czy próżność. A takie stwierdzenia są krzywdzące.
Bo jeśli ciało nawala, to służyć naprawdę jest trudno. Bogu, rodzinie, innym... trudne to, a czasami nierealne. Tak fizycznie nie do przejścia.
Wiem coś o tym.

Żyłam w myśl zasady jeden dzień na raz.
Na więcej szkoda mi było energii. Na więcej tej energii nie miałam.
Przecież tylko dzisiaj należy do nas.
O dzisiaj należy się postarać.
Pomyśleć nad tym co zrobić, jeśli coś już się wydarzyło, a nie rozmyślać o tym, co może zdarzyć się jutro. Nie żyć w strachu o dzień, którego nie ma.
Bóg zna już każdą sekundę tego, czego jeszcze nie znamy. Już zadbał. Już przygotował wszystko, czego na jutro ci potrzeba...
Zaufaj i żyj jeden dzień na raz.
------------------------------------------------------------------------------------------

Tęskniłam.
Bardzo się cieszę, że w końcu mogłyśmy razem napić się kawy.
Dziękuję za twój czas.

Do zobaczenia wkrótce moja Droga.
Uściski,

Nie mam nic

Czasami bardzo trudno mi cokolwiek napisać.
Po prostu nie potrafię.
Spędzam długie godziny nad klawiaturą laptopa gapiąc się w ekran. Piszę dwa, może trzy zdania, z których nic tak naprawdę nie wynika.
Totalne dno.

I wtedy wiem.
Wiem, że znowu za dużo w tym mnie. Za dużo ze mnie i za dużo dla mnie. Za bardzo na pokaz, dla ludzi, szukając własnej wartości w cudzych pochwałach.
Za bardzo wierzę w siebie, a za mało ufam Jemu.
Za bardzo chcę niby dla Niego, ale bez Niego. Niestety.


Takie okresy, w których dochodzę do 'blogowej ściany', kiedy wydaje mi się, że już wszystko napisałam, że już nic więcej dodać do tego nie mogę, Bóg otwiera moje oczy i pokazuje, że to nieprawda.
Dochodzi do mnie, że po prostu przestałam szukać.
Przestałam słuchać.
Przestałam zwracać uwagę.
W moich myślach króluje troska i zmartwienie, a rozpamiętywanie wczorajszych niepowodzeń zajmuje mnie bardziej, niż świętowanie dzisiejszych sukcesów.

Ten czas twórczej posuchy zmusza mnie do powrotu. Trochę jak marnotrawna córka wracam do Ojca i stęskniona rzucam się w Jego ramiona.
Zamiast marności z dala od Niego, chcę szukać prawdziwej wartości u Jego boku.
Chcę znowu nastawić się na słuchanie.
Znowu zacząć zwracać uwagę i dzielić się tym dobrem z innymi.
Wracam do mojej pierwszej motywacji, dzięki której zaczęłam pisać.
Do tej pierwszej, gorącej miłości do Boga, przez którą wszystko tak naprawdę się zaczęło.

Cokolwiek robimy, czymkolwiek zajmujemy się w swoim życiu, musimy wracać na nowo i na nowo do początków i pytać siebie:
Po co to robię?
Co mnie motywuje?
Co mnie napędza?
Czy to co robię, przynosi chwałę Bogu?
Czy to, w jaki sposób to robię, jest moim dziękuję w stronę nieba?
Czy szukam w tym Jego chwały czy własnej wartości?
Chcę okazać miłość czy coś udowodnić?

Takie powroty są potrzebne. Tylko wtedy zobaczymy potrzebę zmiany nastawienia, zmiany motywacji i podejścia do naszej pracy... cokolwiek praca oznacza dla ciebie.
Opieka nad trójką maluchów w czterech ścianach mini mieszkanka, czy parzenie kawy prezesowi.
Sprzedawanie butów czy wykładanie towaru w supermarkecie.
Mycie chorej babci czy pisanie książek.
Śpiewanie, tworzenie wianków, malowanie...

Kiedy wiem, że coś jest nie tak w moim pisaniu, w moim macierzyństwie, w mojej służbie, modlę się słowami psalmu:


Zadaję sobie trudne pytania i staram się odpowiedzieć na nie szczerze. No bo kogo chcę oszukać? Boga?
On i tak wie. I i tak kocha mnie ciągle tak samo.
Niezmiennie najmocniej.
Dlatego nie chce, żebym goniła za wiatrem, za tym co widzialne i przemijające. (2 Kor. 4;18)
Chce moje serce postawić w miejscu, w którym miłość do Niego będzie moim jedynym powodem. 
Tym wystarczającym.

Nie chcę pisać po to, żeby mnie kochano, ale dlatego, że jestem kochana.
I po to, żeby inni właśnie tak mogli się poczuć - kochani.
Przez samego Boga Ojca. Króla królów i Pana panów.
Miłością która zaprowadzi nas do wieczności z Nim.

To Bóg daje chcenie i wykonanie. (Filip. 2;13)
Bez Niego nic uczynić nie możemy. (Ew. Jana 15;5)
Te słowa nabierają nowego znaczenia, kiedy nagle tracę lekkość pisania, która jeszcze kilka dni temu była dla mnie oczywistością.
Znowu wracam do podstaw oddania się w Boże ręce i postawy pokory. Pełnej świadomości tego, że to nie ja.
To nie moja moc, ale Jego siła we mnie.
I nie mam niczego, absolutnie niczego, czego On najpierw by mi nie dał.


I kiedy biegnę w stronę wyciągniętych rąk mojego Taty, kiedy wtulam się w Jego ramiona - znowu potrafię pisać. Znowu widzę w tym głęboki sens i znaczenie. Znowu czuję że mogę i że powinnam.
Znowu czuję się bezpieczna i wolna od prób udowadniania komukolwiek czegokolwiek...
Marzenia rodzą się na nowo i widzę szansę na ich spełnienie.


Dziękuję Ci Tato, za kolejną życiową lekcję.
Dziękuję za przypomnienie mi mojej zależności od Ciebie we wszystkim. 
Dziękuję za pozwolenie mi na doświadczenie słabości. Bo kiedy jestem słaba, wtedy jestem mocna w Tobie.
Dziękuję za potrzebę Ciebie, którą w tych bezsilnych momentach na nowo mi uświadamiasz.
Dziękuję, że mogę zachwycać się Tobą codziennie i doświadczać twojej obecności w sposób niezaprzeczalny.
Namacalny.
Najprawdziwszy.
Bo nie ma dla mnie nic cudowniejszego na tym świecie, niż widzieć Ciebie w działaniu.
Amen

Żadne słowo w tym miejscu nie jest moją zasługą.
Bogu i tylko Bogu chwała.

Kopiuj - Wklej

Wydawałoby się, że dzisiejszy post to dla mnie łatwizna.
Po prostu  Kopiuj - Wklej.

Jest jednak zupełnie inaczej.
Ten wpis to dla mnie trudny akt posłuszeństwa Bogu. Poruszenie tego ciemnego tematu nie jest dla mnie ani wygodne, ani miłe.
Ale jest potrzebne. Wiem na pewno, że jest.

Robię pierwszy krok wiary w stronę,  w którą jeszcze niedawno nie chciałam nawet patrzeć. Dlaczego? Przede wszystkim dlatego, że depresja, zniechęcenie i niezrozumiały smutek nie są mi obce. To kawałek również mojego życia.
Ale o tym innym razem...


Przeczytacie dzisiaj świadectwo Bożej Kobiety odważnej na tyle, żeby podzielić się swoją historią.
Może jej doświadczenia to kopiuj - wklej twojej osobistej historii lub historii kogoś ci bliskiego... może.
Dlatego i ja i ona modlimy się gorąco o to, aby to świadectwo przyniosło chwałę Bogu, a niejednej z was pomogło zobaczyć światełko Jego miłości w tunelu rozpaczy, beznadziei i smutku.

Pięć minut

Możliwe, że to najważniejsze minuty dnia.
Mają ogromny wpływ na wszystko, co dzieje się potem.
Odpowiednio wykorzystane, potrafią więcej niż jakikolwiek poranny rytuał.
Potrafią nastroić na nowe. Na wszystko to, czego być może się boimy, na wyzwania i walkę z obiektami niezliczonych westchnień w stronę nieba.
Potrafią wyciszyć i zmienić perspektywę.
Nawet przywrócić energię potrafią! Tę, którą przez nieprzespaną noc zupełnie straciliśmy.
Och, jak wiele potrafią te pierwsze minuty nowego dnia...!

Bo tu nie chodzi o to, ile tych minut jest. Pięć czy czterdzieści pięć. To nie jest najważniejsze.
Rzecz nie w tym, gdzie je spędzamy i czy w dłoni trzymamy kubek z ulubioną latte... czy kawy nam akurat zabrakło.
Tu chodzi o to, z kim te minuty spędzamy.
Z kim odbywamy tę pierwszą rozmowę. Do kogo mówimy i kogo wtedy słuchamy.
Od kogo bierzemy tę brakującą energię, świeżą perspektywę i pokój nie do ogarnięcia umysłem.
Towarzystwo się liczy.
Nie jak, ale z kim - ma znaczenie.


Pierwsze kilka minut dnia spędzone w objęciach Boga to nie obowiązek - to czysta przyjemność.
Daję ci słowo.
Dla mnie to konieczność, bez której nie potrafię ogarnąć myśli ani podejmować mądrych decyzji. Takich, które zamiast szkodzić, będą chronić mnie i moją rodzinę.

Przywitać się ze Stwórcą nowego świtu i Dawcą kolejnego oddechu, to przywilej człowieka.
Patrzeć w twarz Tego, który zaopatrzył naszą lodówkę i czuwał nad snem dzieci, to radość.
Jeszcze w ciszy. Jeszcze przed hałasem codzienności czerpać ze spokoju Księcia Pokoju, to szczególny moment dnia.
Spróbuj.


Jak wiele z nas, Bożych dzieci, wychodzi z domu bez przywitania się z Tatą.
Jak wiele z nas, Bożych wojowników, wychodzi na pole bitwy bez zbroi.
Jak wiele z nas chce służyć, ale nie znajduje czasu, żeby wysłuchać poleceń.
I w końcu, jak wiele z nas, zamiast usiąść u stóp Jezusa wybierając tę najlepszą część, krząta się po kuchni robiąc owsiankę...
Wychodzimy z domu z pełnym brzuchem, ale głodnym duchem.

A pięć minut u Jego stóp to tyle, ile potrzebne jest do zmiany niewdzięcznego serca w serce, które potrafi dziękować.
Pięć minut to tyle, ile potrzebne jest do przypomnienia sobie po co i dla Kogo tutaj jestem. Komu służę.
To tyle, na ile każdy z nas może zatrzymać się przed bieganiną dnia.

I nie mówię, że te pięć minut o poranku mi wystarczy. Że nie chcę więcej. O nie!
To jedynie przystawka. Reszta dnia, to danie główne, którym mogę cieszyć się do woli.
Te pierwsze kilka minut tylko pobudza moje duchowe kubki smakowe. Zachęca do rozkoszowania się Bożą obecnością każdej kolejnej sekundy.
Kiedy pozwolę sobie na tę przystawkę, wtedy chcę więcej. Wtedy robię wszystko, żeby więcej stało się rzeczywistością nawet podczas najbardziej zagonionego dnia.


Zobaczysz, że za jakiś czas pięć minut przestanie ci wystarczać.
Zapragniesz więcej i więcej, a nastawienie budzika pół godziny wcześniej niż zawsze, stanie się potrzebą twojego serca, a nie obowiązkiem czy niemożliwością.

'Zostałyśmy stworzone, by łaknąć - tęsknić, bardzo pragnąć, życzyć sobie gorąco i pożądać - Boga. Tylko Jego.' Lysa TerKeurst
Zły zrobi wszystko co w jego mocy, żeby nasz głód skierować w innym kierunku. Sięgając po Boga zaraz po przebudzeniu, nie dajemy mu na to szansy.
Jeśli nie wypełnisz się Bożym Słowem o poranku, zły stanie na głowie, żeby zapełnić twoje wnętrze fast foodem tego świata. Zamiast pełny sił, będziesz ociężały, ospały i nadal duchowo wygłodzony.

Nie ma nic lepszego niż początek dnia z Bogiem.
Żadna joga, żaden jogging, żadna kawa, żadna woda z cytryną czy jaglanka, nie są lepsze niż smak Bożej bliskości o świcie.
Wtedy twoje szanse na spokojniejszy, wartościowy i dobry pod każdym względem dzień, wzrastają niewyobrażalnie.
Skupiona na Chrystusie masz szansę na zwycięstwo. I wszystko jedno, co dzisiaj jest obiektem twoich zmagań... dzieci, kredyt, emocje, mąż, praca...
On jest rozwiązaniem.




Pięć minut to tyle, na ile każda z nas może sobie pozwolić.
A więc zamiast na 6:20, nastaw dzisiaj budzik na 6:15, albo zaszalej i zamiast pięć, wstań piętnaście minut wcześniej niż zwykle.
I korzystaj. Korzystaj z błogosławieństw pierwszych minut dnia w towarzystwie Tego, który ten dzień podarował ci w prezencie.
Tylko On odpowiednio cię do niego przygotuje.
Bo tylko On wie, co cię w tym dniu czeka.
.
.
.
.
Marzy mi się, żeby kiedyś coś takiego powstało w Polsce.
First5 to cudowna aplikacja, z której korzystam każdego poranka.
To dla mnie coś bardziej oczywistego niż kawa.
Coś o wiele bardziej potrzebnego niż ona.
Jeśli tylko angielski nie jest dla ciebie przeszkodą, gorąco polecam ci tę aplikację.
Jest tak dobra, że w sumie warto nauczyć się angielskiego, żeby móc z niej korzystać ;)

Oprócz tego, służba Proverbs 31 ma do zaoferowania codzienne rozważania, które możesz czytać na ich stronie lub dostawać na maila.
Sprawdź TUTAJ

W języku polskim możecie czytać Nasz Codzienny Chleb.
Też fajna opcja :)

Albo po prostu otwórz swoją Biblię.
Nie szukaj wymówek, tylko możliwości!

Spróbuj, bo warto.

Gdyby...

Gdyby nie wspólne śniadanie przy bogato zastawionym stole, nie wylałby tej nieszczęsnej herbaty.
Gdybyśmy nie piekli razem ciasteczek, kuchnia ciągle byłaby czysta. Nie musiałabym zmiatać mąki z podłogi, zbierać rozsypanego kakao z blatu, a w zlewie nie piętrzyłby się stos brudnych naczyń.
Gdyby zabawa w wannie nie była tak udana, moje skarpetki ciągle byłyby suche.
Gdyby nie wycieczka w góry, może pieniędzy w portfelu byłoby więcej. Może w końcu kupiłabym sobie nowy płaszcz zimowy albo wyjechała z Mężem na wspólny weekend, planowany już od miesięcy...

Gdyby ich nie było, miałabym tą swoją upragnioną ciszę. Spokój, za którym nieraz tęsknię.
Święty spokój, bo i dla Boga więcej czasu by było.
Miałabym wolną od zmartwień głowę i łazienkę wolną, kiedy potrzebuję. Wolne łóżko mogłabym mieć, przekornie małżeńskim nazwane.
Wolniej by czas płynął, bez miliona zmartwień i stresów z wychowaniem tych małych ludzi związanych.
Wolniej zakupy mogłabym robić, bo w samochodzie, na parkingu przed sklepem, nie siedziałaby trójka marudzących dzieci i nerwowy już Mąż.
Więcej byłoby mi wolno. Na wakacje pojechać na przykład, tylko we dwoje, w środku roku szkolnego.
Bo gdyby ich nie było, kto by mi zabronił w listopadzie nad oceanem się opalać.. albo w lutym. No kto?

Gdyby Jego przy mnie nie było, brudne spodnie nie walałyby się po podłodze. Nie byłoby tego nieporozumienia dzisiaj rano i zmartwienia, czy bezpiecznie dojedzie do domu w tę śnieżycę.
Stos koszul do prasowania nie czekałby w garderobie, a ręcznik wisiałby tam, gdzie trzeba.
Gdyby Jego nie było...


W życiu wszystko dostajemy w pakiecie.
Nikt nie jest w stanie oddzielić trudnej części istnienia od momentów, w których w zachwycie wstrzymujemy oddech i które już na zawsze chcemy pamiętać.

Nie ma życia bez codzienności. Bez trudnych poniedziałków, klejących podłóg i rozsypanej na podłodze mąki.
Nie ma... chociaż tak bardzo byśmy chcieli.

Możemy narzekać na pusty portfel, ciągle o te skarpetki na podłodze się kłócić albo polubić to, co polubić trudno.
Pokochać drugą stronę medalu tak samo jak pierwszą.
Zaakceptować i dziękować za każdy odcień naszego zwykłego, szarego życia.

Bo odcieni szarości jest zaskakująco dużo. I tak pięknie z tymi kolorowymi chwilami się komponują... pasują jak ulał. Razem nabierają głębszego sensu.
Szarość przestaje być tylko wypełniaczem, a staje się idealnym tłem dla każdej z tych kolorowych chwil. A bez tego tła, obraz naszego życia byłby po prostu niepełny.

Słyszałam gdzieś ostatnio, że trudne, to perspektywa. To punkt widzenia.
Jedną mamę do szału doprowadza całodzienne marudzenie trzylatka. Wiecie... te awantury o źle położoną łyżeczkę i zbyt ciasne rajstopki.
A dla drugiej mamy to kolejny odcień szarości. Taki który postanowiła lubić i który po wielu próbach nauczyła się znosić w miłości, akceptować i nie dawać mu władzy nad sobą.
Bo szarpania się z codziennością ma już dosyć. I płaczu po kątach. Niepotrzebnych nerwów, emocji i złości, które nie zmieniają zupełnie nic.
Ta druga mama wie, że niezapomniane momenty macierzyństwa zostały jej dane w pakiecie z dniami, w których niewygodne rajstopki są powodem do godzinnego szlochu na podłodze.

Polubienie i akceptacja życiowego pakietu to proces. Czasami naprawdę długotrwały.
Tego po prostu trzeba się nauczyć.

Wiem jak to jest, kiedy ta jedna wylana herbata przy śniadaniu, to o jedną herbatę za dużo.
Naprawdę wiem.
Ale wiem też, że mamy inne możliwości. Inne niż złość, krzyk, użalanie się nad sobą i swoim marnym losem. Chcę z tych możliwości korzystać częściej.
Nauczyć się tej sztuki od Mistrza łagodności.

'Radujcie się w PANU zawsze! Powtarzam: Radujcie się!' (Filip. 4;4), pisze uwięziony apostoł Paweł.
Z samego środka zupełnie beznadziejnej sytuacji pisze: 'Nauczyłem się cieszyć tym, co jest.' (Filip. 4;11)
'Wszystko mogę w Tym, który mnie umacnia, w Chrystusie.' (Filip. 4;13), napisał zaraz potem.
Nauczyłem się, bo mam cudownego Nauczyciela.
Potrafię cieszyć się kiedy mam dużo i kiedy nie mam nic, bo mój Pocieszyciel jest ze mną.
Wiem, jak cieszyć się w czasie głodu i obfitości. Raduję się w każdej sytuacji, bo Chrystus mnie umacnia.

Można?
Można.
Jak?
W Chrystusie.
Z Nim.
Obok Niego.
Wspierając się na Nim.
Trzymając Go mocno za rękę.
Pozwalając się prowadzić i nosić, kiedy trzeba.
Ufając Mu bezgranicznie.

Nie próbuj uczyć się tego sama. Nie próbuj o własnych siłach, bo moje i twoje siły są słabe.
Bez względu na poziom naszej silnej woli, nadal jesteśmy tylko ludźmi potrzebującymi Bożej mocy do zwycięstwa.
To ON jest mocny.
To w Nim i z Nim niemożliwe do pokochania, może stać się powodem do radości. Takiej szczerej.

Możemy nauczyć się cieszyć tym, co jest.
Ta radość jest o jedną decyzję stąd.

Troska

Czuję ją. Wiem, że jest.
Otacza mnie z tyłu i z przodu codziennie.
Oplata moje życie, chociaż nie codziennie potrafię ją docenić i za nią dziękować.
Nie zawsze widzę ją tak samo wyraźnie.
Ale bez względu na pogodę za oknem i moje samopoczucie - ona pozostaje taka sama.
Ciągle tak samo szczególna.
Boża troska.



Te wszystkie otwarte drzwi prowadzące do miejsc o których nie śmiałam nawet marzyć i te zamknięte, które Bóg zamknął dla mojego dobra.
Pełna lodówka i ulubiona owsianka z cynamonem na śniadanie.
Dziecko, które jeszcze wczoraj wieczorem było chore, budzi się zupełnie zdrowe.

Kolejny wschód słońca, kolejny oddech, kolejne siły na nowy dzień.
Kolejna porcja łaski i wybaczenia.
Kolejna szansa na którą zupełnie nie zasługuję.

Szczególna Boża troska to źródła na pustyni.
Obfite plony w miejscach, gdzie nic nigdy nie miało prawa wydać owocu.
Wewnętrzny niezrozumiały pokój w trudnych sytuacjach i ponadnaturalna siła w sytuacjach beznadziejnych.
To drobne gesty (nie)przypadkowych ludzi i wiadomość od Przyjaciółki: właśnie modlę się o ciebie...

Ile razy to, co wydawało się być końcem, stawało się nowym początkiem dzięki Jego łasce?
Ile razy niemożliwe do przejścia okazywało się być twoją największą wygraną?
Ile razy podnosił, opatrywał, pocieszał, tulił, wyciągał rękę...?
Ile razy tak wyjątkowa, Boża troska dotykała również twojego życia?

Ile razy DZISIAJ przeszłaś tuż obok niej obojętnie, nawet jej nie zauważając?
Tak łatwo musnąć ją brzegiem płaszcza w pośpiechu i nawet nie poczuć, że jest. 
Brak w nas zachwytu nad nawet najmniejszym jej przejawem.
Obudź go w sobie. Rozpal pragnienie szukania jej w codzienności!


Jesteśmy tak zajęci naprawianiem świata i troską o życie, że nie widzimy Bożych rozwiązań.
Tych, które już są i tylko czekają na naszą uwagę.
On przygotował je dla nas z wyprzedzeniem, żeby było nam po prostu lżej.
Rozejrzyj się uważnie.

Bo w relacji Bóg - człowiek, to On jest tym zatroskanym. On wpisał troskę o twoje życie w swój boski kalendarz po to, żebyś ty nie musiał. 
Możesz wykreślić to słowo ze swojego słownika. Zapomnij że istnieje.

Nie troszcz się o nic, moje dziecko - mówi Bóg. (Filipian 4;6)
Posłuchaj.

Jednak tak łatwo niemal potknąć się o Bożą opiekę, a potem brać sprawy w swoje ręce narzekając przy tym pod nosem.
Zdarza mi się to zbyt często.
Wybacz mi Panie.

A przecież jest Mąż, który kocha ponad i pomimo wszystko.
I Mamo!, które usłyszałam zaraz po przebudzeniu, a którego zdaniem lekarzy nigdy nie miałam usłyszeć.
Ciepły dom w czasie mroźnych zimowych dni i poranna kawa wypita jeszcze w piżamie.



Szczególna Boża troska otacza mnie i ciebie codziennie.
Czujesz ją? Dostrzegasz? Dziękujesz?
A może przechodzisz mimo, nawet nie zwalniając kroku?

Czas otworzyć oczy i zacząć zachwycać się Bożą dobrocią na nowo.