Ostatni

Do Świąt jeszcze ponad tydzień, ale ja piszę już dziś.
Znikam na dwa tygodnie, żeby móc naprawdę żyć tym, o czym piszę.

Przede wszystkim chcę jeszcze mocniej i jeszcze bardziej świadomie przeżywać w moim życiu radość z przyjścia Chrystusa na świat.
Nie chcę przegapić mojego Zbawiciela gdzieś między sernikiem, a krokietami.
Nie chcę stracić Go z oczu nawet na moment.

Bo kiedy Święta miną, a wraz z nimi kolędy, tłumy przy kasach i domowa krzątanina, to często okazuje się, że jednak warto było mniej mieć, a bardziej być.
Być bardziej obecnym, bardziej świadomym, bardziej wdzięcznym, bardziej spokojnym.

Nie będzie już więcej postów w tym roku.
Ten jest ostatni.

My, chrześcijanie, często dużo wiemy.
W głowie mamy całe mnóstwo wersetów, które niosą nadzieję w gorszych chwilach, które mówią jak żyć, jak postępować.
Mądrych cytatów znamy też niemało i czasami się można tak nad nimi zamyśleć.. bo takie są mądre, takie ładne,takie prawdziwe.
Wiemy co i kiedy można, jak się powinno. Wiemy nawet jakby się nam marzyło, ale w zderzeniu z prawdziwym życiem, ta wiedza nie zawsze cokolwiek zmienia.
Nie zawsze ta pięknie brzmiąca teoria wydaje owoc w normalnym życiu.

Trzeba więc uparcie ćwiczyć, żeby rzeczywiście pokój Boży mógł strzec naszych serc zawsze i wszędzie.
Trzeba wracać do tego, co już się wie, żeby rzeczywiście i przez ciemną dolinę móc kroczyć odważnie.
Żeby tak naprawdę potrafić kochać bliźniego i tych, którzy życzą nam źle.
Żeby móc postąpić inaczej, niż ten niewierny Tomasz, co miał czelność zwątpić na chwilę.. albo Piotr, który zaparł się Zbawiciela.

Trzeba wrócić do tego co się wie i próbować wplatać te tak dobrze znane prawdy w codzienność.
Mniej teorii, więcej praktyki.

Do tego potrzebuję wylogować się do życia i spędzić więcej czasu u Źródła.

Nie mam zamiaru odcinać się od internetu zupełnie, ale z pewnością mocno ograniczyć czas, który poświęcam wirtualnej rzeczywistości.

Nie będzie nowych wpisów, ale to nie znaczy, że nie będę pisać.

Mam nadzieję spędzać z Bogiem więcej czasu, zbliżyć się do Niego jeszcze bardziej i wierzę, że to zaowocuje też kolejnymi tekstami, ale nie na bloga.

Postanowiłam nie czekać na nowy rok, a tak po prostu od dziś, zacząć w końcu realizować jedno z moich największych marzeń.
A do tego potrzebuję czasu.
Wielu, naprawdę wielu długich godzin.

Dzisiaj wiem, że czasu się nie znajduje.
Trzeba ten czas zaplanować i przeznaczyć na coś konkretnie, żeby pewnego dnia zobaczyć efekty.
Wybaczcie więc ciszę, którą tu zastaniecie.

A na ten świąteczny czas i na nowy rok, do którego obudzimy się już za kilka dni, życzę wam moi Drodzy przede wszystkim odczuwania Bożej bliskości każdego dnia.
Życzę wam pewności, że On zawsze jest obok.
Życzę wam rozkochiwania się w Nim ciągle na nowo, i na nowo..
Duchowych oczu otwartych na Jego działanie.

Życzę wam, żebyście tak prawdziwie, każdą częścią siebie, mogli codziennie przyjmować Jego przebaczenie, Jego łaskę, miłość, pokój, radość, nadzieję, siłę, prawdę..
To wszystko, i wiele więcej, mamy w imieniu Jezus.

On wystarczy.
Jezus Chrystus naprawdę wystarczy.

Nie starajcie się tego zrozumieć.
Tego nie można zrozumieć.
To trzeba przyjąć wiarą, a potem chwalić Boga podziwiając Jego cuda w zwykłej codzienności..


A taką piękną treść słychać w naszym domu w tle świątecznych przygotowań...

W rytmie

Zawsze mi się marzył, a od dwóch lat w końcu udaje mi się właśnie tak go przeżywać.
Przez grudniowe dni kroczę w moim własnym rytmie.
Najlepszym dla mnie i mojej rodziny na teraz.

Sama ustalam czym warto zająć się już, a co można spokojnie odłożyć na kiedyś.
Nakreślam sobie wstępny plan, a potem koryguję go biorąc po uwagę możliwości, które mam.
Najczęściej wykreślam kolejne rzeczy z listy, a nie dopisuję.
Robię to już bez żalu.

Skutecznie zagłuszam wszystkie głosy ciągnące mnie w miejsca, w których nie chcę być - te wypełnione nerwami, niezadowoloną miną, zabieganiem, narzekaniem..
Kiedy zapowiada się na burzę emocji, staram się odłożyć wszystko co akurat robię, usiąść z dziećmi na kanapie i zacząć czytać książkę. Albo zagrać w coś, co oderwie ich myśli od kłótni o drobiazgi.
Kiedyś nie było to dla mnie takie oczywiste. Teraz częściej mi się to udaje.

Wiem, że w każdym domu grudniowy rytm będzie inny.
Inne tradycje nas zachwycają, na inne rzeczy czekamy cały rok z utęsknieniem.
Jeśli potrafisz robić dziesiątki rzeczy w tym samym czasie zachowując przy tym uśmiech na twarzy - to nie rezygnuj z niczego.
Sprzątaj, gotuj, piecz, dekoruj.. a potem usiądź przy wigilijnym stole pięknie ubrana i szczęśliwa.
Ja niestety tak nie potrafię.


Ostatnie dni mijają mi w bez wyścigu nie wiadomo z kim i nie wiadomo po co, i tak bardzo mi z tym dobrze..
Nie wyciągam wszystkich ozdób, nie biegam ze szmatą po całym domu, nie wciągnęłam się w zakupowy szał.
Pod drukarką nadal jest kurz. Okno w pokoju Jasia wciąż czeka na swoją kolej.. i nawet mój ukochany wianek z szyszek leży jeszcze gdzieś w garderobie czekając na odpowiedni moment.

Zawsze chciałam w tym pięknym miesiącu móc, a nie musieć.
Robić to, co ubogaca mnie i moją rodzinę - nic poza tym.
Szkoda mi czasu na skupianie się na rzeczach, które powinnam, które wypada i o których mówi szeroko pojęta tradycja.
Bo skoro coś nie przywołuje uśmiechu i miłych wspomnień, jeśli nie ma w tym nawet cienia radości, to po co..?
Czy warto?
Myślę, że nie.

Ostatnio bardziej niż kiedykolwiek mam świadomość tego, że jeśli jednej rzeczy mówię tak, innej muszę powiedzieć nie.
Nie ma innej możliwości.
W życiu rządzi zasada coś za coś.
Nie można mieć wszystkiego.. po prostu nie można.
Dlatego staram się mówić tak dla tych wartości, które są dla mnie najważniejsze i Temu, który jest najważniejszy.

Podstawą mojego życia jest Pan Jezus Chrystus, a cała reszta..?
On ma całą resztę.

Chcę żeby mój grudzień oprócz pierniczków, ozdób, prezentów i względnie czystych okien, mógł poszczycić się przede wszystkim spokojem. Atmosferą uwielbienia, wzajemnego szacunku i Bożej obecności.
Moje najpiękniejsze wspomnienia z dzieciństwa to te.. po prostu spokojne i beztroskie. Dni bez nerwowego poganiania, przeżyte w atmosferze miłości przywołuję w myślach najchętniej.
I dobrze pamiętam, że to głównie moja Mama nadawała rytm wszystkiemu w naszym domu.
To Ona tworzyła jego atmosferę.
Teraz ja tworzę atmosferę mojego.

Dlatego marzę o tym, żeby codziennie dawać moim dzieciom łagodną mamę.
Chcę żeby pamiętały Wigilie, przy których miałam siłę na uśmiech i wspólne śpiewanie kolęd.
Chcę żeby wiedziały, że wylany barszcz czy stłuczona bombka, to nie koniec świata.
To tylko plama.
To tylko trochę szkła.

Życzę ci, żeby zapach miłości wypełniał każdy kąt twojego domu.
Życzę ci łagodności i poczucia humoru, które potrafią nawet najbardziej nerwową sytuację obrócić w dobrą chwilę.
Życzę ci skupienia na tym, co wnosi w twoją codzienność ponadczasowe wartości, ale bez wysiłku ponad twoje siły.
Życzę ci, żeby każde tak w twoim życiu zawsze było warte twojego czasu, zaangażowania i poświęcenia.

Bez żalu zostaw za sobą wszystko, co cię obciąża, bo jeśli obciąża ciebie, nigdy nie będzie błogosławieństwem dla twoich najbliższych.

Znajdź swój rytm.
Nie tańcz, jak ci zagrają.

Niewiele

Szybko potrafię przeoczyć prawdziwe skarby w tym, co dobrze znam.

Nakarmienie pięciu tysięcy..
Nuda.

Historia znana z klubów biblijnych dla dzieci, ze szkółki niedzielnej, czytana setki razy w każdym kościele.. nierzadko wtedy, kiedy głoszący Słowo tak naprawdę nie zdążył przygotować się do niedzielnej usługi.

Znam tę historię i wiem o niej chyba wszystko. Myślałam, że niczego nowego się nie dowiem, nie nauczę.. a jednak.
Nauczyłam się coś nowego, a to stare i znane, takie jakby nowe się wydaje..

Biblia to skarb, który można odkrywać na nowo i na nowo.
Skarb, który nigdy nie może się znudzić, bo nawet po dziesiątkach lat czytania tych samych fragmentów, Bóg odkrywa przed nami zupełnie nowe prawdy.

                                                                                                                    Ew. Jana 6;11-12

Czy potrafimy dziękować za niewiele?
Czy potrafimy nieść Bogu uwielbienie za odrobinę.. za coś, co wydaje się nie być wystarczające?

Czego ci dzisiaj brakuje?
W jakim obszarze swojego życia czekasz na Boże zaopatrzenie?
Co jest obiektem twoich kompleksów?
Gdzie widzisz swoje braki, swoje słabe strony?


Biblia mówi:

Na dobry początek tygodnia

Od piątku słucham bez przerwy.

Może i wy się zakochacie.. nie w głosie, nie w muzyce, ale w Bogu? 
Tak na nowo.. wracając do pierwszej miłości i pierwszego pragnienia żeby Go kochać, poznawać i być najbliżej, jak się tylko da.