U... ważniej

28.9.17 Komentarze 6

Powiedziała, że to piękne uczucie.
Na początku trzeba trochę z siebie dać, wykazać się silną wolą i wytrwałością, ale mówiła, że warto.
Przekonywała mnie, że przynosi niesamowitą radość, poczucie spełnienia i spokój w niespokojne dni.
Nadaje wolniejszy rytm życiu.
Dostarcza doznań, jakich większość z nas w tym szalonym pędzie, najzwyczajniej w świecie nie zna.

Bo my na szybko jemy śniadanie, na szybko zmawiamy modlitwę i dajemy buziaka na dobranoc.
W biegu zakupy i Wesołego Alleluja.
W pośpiechu kawa i telefon do Mamy.
Podczas zwykłej rozmowy z mężem, w głowie tłoczą się tysiące innych myśli. Dziesiątki niezałatwionych spraw błaga o naszą uwagę.
Mamy wielu znajomych, a mało relacji.
Jesteśmy jedną nogą tu, drugą tam.
Jedną ręką lepimy babki z piasku, drugą kończymy smsa i sprawdzamy pocztę.
Jednym uchem słuchamy dziecka, drugim wiadomości w telewizji.
Za dużo chcemy na raz.
Za dużo w tym samym czasie.

A gdybyśmy tak uważniej słuchali, może mniej byłoby nieporozumień.
Gdybyśmy uważniej patrzyli, może moglibyśmy wystarczająco wcześnie zauważyć i nie mieć do siebie potem żalu.
Gdybyśmy uważniej żyli, może.. żylibyśmy naprawdę?
W zadowoleniu z małych rzeczy i niepozornych chwil.

Mówiła jeszcze, że wszystko ma znaczenie i nawet najmniejsza rzecz może dawać taką prawdziwą i nieudawaną radość.
Podobno kiedy człowiek bardzo się spieszy, jest w stanie tyle samo spraw załatwić co wtedy, kiedy uważnie podchodzi do życia. Ale w tym wolniejszym tempie, z uważnością w tle, ma z tego ogromną satysfakcję przy okazji.
Ale trzeba dać się namówić.
Trzeba dać się namówić i z premedytacją zacząć praktykować uważność  na co dzień.

Ja uwierzyłam i uparcie próbuję, chociaż uważności nie ma w słownikach.
W moim osobistym słowniku tego słowa przez lata nie było, Słownik Języka Polskiego PWN go nie zna i nawet edytor tekstu uparcie podkreśla go na czerwono.
To jakby nowy twór w tym zabieganym świecie. Znany tylko nielicznym.
Tym, którzy życie chcą przeżyć, nie tylko przewertować je na szybko, bez wgłębiania się w treść.

Jednym z największych błędów człowieka, a w szczególności nas, rodziców, jest niedocenianie tego momentu, tej chwili. Tak często myślami jesteśmy tak daleko..
Zawsze wydaje nam się, że przyjdą te ważniejsze chwile, które warto będzie zapamiętać. Ale to błąd. Wielki błąd.
Kłamstwo, przez które naprawdę wiele tracimy.

Dlatego codziennie, chwila po chwili, godzina po godzinie, czy to błahostka czy sprawa wielkiej wagi, staram się nad sobą pracować.
Pracuję uparcie, bo to nie przychodzi samo. Uważność  trzeba ćwiczyć.
Każdego dnia trzeba chcieć skupić się na życiu.
Takim życiu w pełni świadomym, skierowanym na tu i teraz.


Ale wiem, że powoli można nauczyć się odkładać książkę podczas rozmowy z Synem.
Wstać dziesięć minut wcześniej i nie spieszyć się jedząc śniadanie. Odłożyć komórkę. Cieszyć się smakiem jajecznicy ze szczypiorkiem i rodziną, która siedzi przy tym samym stole.
Można nauczyć się spacerować i nie wybiegać myślami w przyszłość. Nie zamartwiać się, budując czarne scenariusze.

Można na sto procent robić kanapki. Mieć radość z pełnej lodówki, świeżej bułki i domowego masła.
Można skupić się na tej jednej czynności, zacząć i skończyć. Czerpać przyjemność z tak prozaicznej czynności, jak robienie kanapki na śniadanie.
Można całą sobą się zaangażować w rysowanie kotka z dwulatką. Usiąść na dywanie, posadzić ją przed sobą i rysować koślawego kotka. Głaskać ją po włoskach, wpatrywać się w jej uśmiech.. cieszyć się tymi chwilami.

Ostatnio odkryłam nawet, że gotowanie znowu sprawia mi radość. Tak jak kiedyś.
Nie biegnę do następnej rzeczy, bo pośpiech nic nie zmieniał. Nic nie wnosił. I tak musiałam ugotować obiad. Zadanie to samo, ale teraz po prostu cieszę się gotowaniem. To dużo zmienia. Na lepsze.
Cieszę się tym, jak Mili stoi na krześle i podaje mi ziemniaki. O tym właśnie marzyłam jeszcze trzy lata temu. Co chwila odkrywam garnek pełen nieziemsko pachnących warzyw i przypraw, słucham przy tym muzyki, szepczę modlitwę, zerkam na Malutką.
Cieszę się.

Czasami trzeba robić więcej rzeczy w tym samym czasie. Czasami sytuacja nas do tego zmusza. Znam to i rozumiem.
Ale doszłam też do wniosku, że wielozadaniowość tak naprawdę bardzo mnie spowalnia.
Niby chcę, żeby było szybciej, ale kiedy staram się odpisać na maila próbując przy okazji pokazywać Mili obrazki w książce, piszę maila dwa razy dłużej.
Nie mogę się skupić, Malutka mi przeszkadza. Najczęściej kończy się tym, że cierpliwości mam coraz mniej.. a gdybym skupiła się na mailu, kiedy Ona je drugie śniadanie, byłoby szybciej, spokojniej i prościej.
Po prostu.

Czasami zastanawiałam się, co zrobić z tą całą listą obowiązków, którą mam w głowie. Listą, która wyraźnie mówi, że trzeba to, tamto i jeszcze co innego.
Moja Przyjaciółka, która o uważności mi powiedziała zapewniała, że tej listy się nie zapomina. Podobno człowiek pamięta o rozwieszeniu prania, o odpisaniu na maila, o ważnym spotkaniu. Mimo uważności i uwadze skupionej konkretnie na tu i teraz, każda kolejna rzecz do zrobienia po prostu czeka na swoją kolej w naszej podświadomości.

Te myśli, zadania, ciągle gdzieś tam są. Trzeba tylko nauczyć się na chwilę je wyłączyć.
A jeśli ciągle nie potrafisz zapomnieć, to zapisz. Przelej myśli na papier, telefon, tablicę, która wisi w kuchni właśnie po to. A potem spróbuj zapomnieć, odłożyć na później.
Kiedy skończysz robić jedno, popatrzysz na zapisaną listę i wszystko będzie jasne. Będziesz dokładnie wiedzieć co robić. O niczym nie zapomnisz.

I nie myśl proszę, że gdybyś miała takie życie jak ja, to wtedy może mogłabyś spróbować, ale teraz.. nie masz szans. Albo gdybyś też była tylko z dziećmi w domu, to miałabyś szansę na bardziej uważne życie, ale póki co harujesz dniami i nocami.

Wiesz.. kiedy człowiek jest w pracy, może tęsknić za czasem z dziećmi. Może żałować, że nie ma szansy na bycie z nimi w domu. Może myśleć o bezpowrotnie uciekającym czasie i o tym, że taka ładna pogoda, a on siedzi w biurze z klimą.. człowiek może. Też tak robiłam.
Bo człowiek dużo może. Może uprzykrzać sobie życie takim myśleniem, sam się pogrążać, albo to życie celebrować. Wziąć się za siebie i zmusisz się do zmiany sposobu myślenia.
Uważnie delektować się każdą chwilą.

Bo skoro i tak musisz siedzieć w biurze i nie masz szans na nic innego, to czemu nie zostawić wszystkiego tego, co jest w domu - w domu - i pogodzić się z sytuacją. Spróbować się nią cieszyć.
Oczyścić myśli, uśmiechnąć się do koleżanki z tego samego biura i zabrać się do pracy, którą podobno lubisz?
Skoro i tak jesteś w domu z malutkim dzieckiem i nie masz możliwości wrócić do pracy, to czemu nie zacząć akceptować tego co jest i cieszyć się każdym momentem spędzonym z maluszkiem?
Skoro i tak musisz dojeżdżać w korkach do pracy - ciesz się podróżą. Wykorzystaj ten czas. Słuchaj ulubionej płyty, ucz się hiszpańskiego, rozmawiaj z Bogiem..
Skoro i tak musisz zrobić zakupy, zrób to uważnie, ciesz się chwilą. Można!

Uwierz mi, że się da.
Nie trzeba siedzieć w domu z dziećmi, żeby zabrać się do pracy nad własnymi myślami i zacząć ćwiczyć uważność.
To kwestia nastawienia do życia, nie rzucenia pracy zawodowej i skupienia się na dzieciach.
Cokolwiek robisz, możesz robić to uważnie, albo możesz po prostu pozwalać, żeby kolejne dni przeciekały ci przez palce zupełnie niezauważone.

Możesz kiedyś nie pamiętać, że usypianie dwulatki było takie przyjemne, bo nigdy nie pozwoliłaś sobie na celebrowanie tych ulotnych chwil.
Możesz nawet nie wiedzieć, jak wiele radości może sprawić przyjmowanie gości i zwykłe, codzienne czynności, bo zawsze biegasz po domu poddenerwowana, odhaczając kolejne punkty na liście.
Możesz nawet nie zdawać sobie sprawy, jak mądre i emocjonalne masz dzieci. Zazwyczaj nie słuchasz zbyt uważnie tego, co mówią . Nie masz na to czasu.
Możesz przegapić Boże cuda w twojej codzienności, bo wmówiłaś sobie, że uważność nie jest dla ciebie.

Tylko od ciebie zależy, czy twoja głowa będzie pełna zadań, myśli, zmartwień.. czy skupisz się na tym, co właśnie jest. Tu i teraz.
Od ciebie zależy, czy cokolwiek robisz, będziesz robić na 100%. Całą sobą.
Jak dziecko, które kiedy tańczy - tańczy.
Kiedy śpiewa - śpiewa.
Dla którego nic innego się nie liczy, kiedy czyta z tobą książeczkę.
Dziecko potrafi robić rzeczy z zaangażowaniem i uważnością godną naśladowania.
Przypatrz się.
Naśladuj.

Mind Full czy Mindful?

Zastanów się uważnie i wybierz.. uważność.
Sama przekonałam się, że warto.


6 komentarze

Napisz komentarze
Anonimowy
AUTOR
28 września 2017 15:03 skasuj

Pięknie napisane..często sama przyłapuję się na tym, że robię kilka rzeczy naraz, szybko, "po łebkach" przez co nie sprawiają mi takiej radości jaką sprawiału zazwyczaj.Zdecydowanie biorę do serca wszystkie rady:)

Odpowiedz
avatar
Magdalena
AUTOR
1 października 2017 09:53 skasuj

Tego było mi trzeba... zabiegałam się w wirze obowiązków wrześniowych i specjalnie tu zajrzałam szukając takiego właśnie uspokojenia...październik rozpoczynam z uważnością:)
pozdrawiam słonecznie:)
Magda

Odpowiedz
avatar
Anonimowy
AUTOR
2 października 2017 09:46 skasuj

Dziękuję, naprawdę bardzo dziękuję !
Justyna

Odpowiedz
avatar
3 października 2017 12:14 skasuj

Dobrze czytać, że zaglądasz tu w konkretnym celu i że znajdujesz to, czego szukasz.
Uściski :*

Odpowiedz
avatar