Uczę się

Nie lubię postów pisanych na jednej nodze.
Nie do końca dopracowanych, nie przespanych i nie przemyślanych setki razy.

Nie lubię nie mieć czasu na poprawki i analizę każdego słowa.
Ale dziś nie mam, więc post właśnie taki będzie.
Wybaczcie.

Mili śpi, a ja próbuję ogarnąć myśli. Mam jakieś 10, w porywach do 20 minut. Pewnie skończę wieczorem. I kawę też zrobiłam. Piję właśnie z wczorajszą bułeczką cynamonową. Humor od razu mam lepszy muszę przyznać.

Mamy w domu szpital dziecięcy od kilku dni. Dwójka chora, trzeci się trzyma i pomaga zajmować się rodzeństwem. Tak na serio. Przynosi wodę, przykrywa kocem, czyta bajki, gra w gry, robi fryzury, trzyma za rękę i robi głupie miny w czasie inhalacji, żeby Malutka mogła wysiedzieć te 10 minut z maską na ustach. Po raz kolejny uświadamiam sobie, jakiego wyjątkowego mam syna.







Każda mama wie, że choroba dzieci to nie jest łatwy czas. Biegasz pomiędzy zatkanym nosem a gorączką. Dusznościami a wymiotami i bólem brzucha. Piekącym gardłem a płaczem bez powodu. Noce zazwyczaj też nie są kolorowe.
Ale wszystko mija. Powtarzam to sobie jak mantrę. Jeszcze tylko chwila i znowu będzie ok.
Już jest lepiej. Bogu dzięki.

W takim czasie człowiek się uczy. Jeśli tylko chce się czegoś nauczyć. Bo zawsze czegoś nauczyć się można.

Uczę się o sobie i swoich słabych stronach. Jak cierpliwa naprawdę jestem i jak podobna do Chrystusa w zmęczeniu, niedosypianiu i kompletnym braku czasu nawet na pójście do toalety. Podczas tych świętych chwil sam na sam z Bogiem jesteśmy przecież wszyscy pobożni jak mało kto. A na pewno bardziej niż Baśka albo Marek.. Wtedy jest łatwo. W praktyce trudniej.

Uczę się  też o tym, jak bardzo muszę Bogu dziękować, że to tylko jelitówka. Tylko duszności i katar. Że tylko jeszcze chwila i znowu będzie ok. Od poprzedniej choroby znowu zapomniałam jak to dobrze.

A najbardziej się uczę odpuszczać. Widzę że to, co wczoraj było sprawą niecierpiącą zwłoki, teraz jest tylko dodatkiem do życia, które spokojnie poczeka na swoją kolej.
Że można się zatrzymać i że to wcale nie boli tak bardzo jak się wydawało..i świat się nie skończył. Ba! Wszyscy radzą sobie świetnie.





Odpuszczam więc głupoty i rzeczy dla mnie ważne.
Pieczenie ciasta, porządny manicure, mycie podłóg i sprzątanie zagraconej pracowni. Wyprzedaże też odpuszczam na razie..a może znowu wcale nie zdążę, zupełnie jak rok temu.
Odpuszczam siedzenie po nocach nad kolejnym postem i projekty Arte Deus.Chociaż niektórzy czekają na moje maile a inni na wpisy.
Odpuszczam to wszystko i jeszcze więcej, bo są rzeczy, których odpuścić nie mogę. Nie chcę.
Bo kiedy widzę, że moje buziaki  i przytulanie działają cuda. Że uśmierzają ból brzucha i wywołują uśmiech na bladej buźce, to mi się chce.
I tak- burczę pod nosem, kiedy po raz setny wstaję, bo coś tam. I marudzę, i wzdycham, że tak mi źle. I nawet krzyczę, bo nie chce pić a musi, bo się odwodni przecież. A potem to sama się sobie dziwię, że na chore dziecko wrzeszczę.
Nie jest mi łatwo odpuszczać. Czytać Franklina i grać w chińczyka, zamiast tego, co zaplanowałam. I o tej wodzie co 5 minut przypominać i walczyć, żeby pił. Nie jest mi łatwo zmieniać plany.
Ale się uczę.

Wiem, że czekacie. Wiem, że wchodzicie i chcecie coś zastać..jak się uporamy z chorobami to napiszę. Bo na razie ani sił, ani czasu..
Na pewno napiszę, bo kocham to robić.
Ale jeszcze bardziej kocham być mamą swoich - nawet chorych i mega marudnych - dzieci.

Ps. Żeby nie było...wpis kończę o 21... ;)