Całkiem inne wakacje

Siadam na nie zbyt wygodnej sofie w naszym wakacyjnym apartamencie. Popijam inkę ze spienionym mlekiem i modlę się, żeby dzieci piszczące na placu zabaw nie obudziły mi Milenki. Nie chciałabym, żeby te kilka minut spokoju skończyło się zbyt szybko.

Kurcze.. no błagam! Weźcie te dzieci do domu!! Przecież dwunasta jest. I upał straszny. I czapek nie mają na głowach. I pić im trzeba dać. I moja Mili śpi, a oni się drą jak..

Chłopcy oglądają bajki.

W wakacje pozwalam im na więcej- bajek i nie tylko.

Zupka dla Małej gotuje się powoli na kuchence. Jej zapach wypełnia każdy kąt naszego tymczasowego domu.

Za oknem suszy się nasze pranie. Rozwiesiłam je dosłownie wszędzie.. małą suszarkę do prania tu mają jak dla nas.

Czyjeś skarpetki znowu leżą na ziemi. Klamerek jest tylko sześć, a walka z nadmorskim wiatrem okazuje się być bardzo nierówna.

Na ziemi też się wysuszą. W końcu taki mamy dziś upał..

Przeglądam przywiezioną z domu książkę. Ambitnie przywiozłam aż trzy.

Mija drugi tydzień i już wiem, że z ledwością przeczytam jedną.

Dzisiaj nie chce mi się jednak nawet czytać.. najchętniej poszłabym spać.

Mili wychodzą czwórki.

To wiele tłumaczy..

Myślę co na obiad. Staram się stworzyć jakąś sensowną całość z tego, co jeszcze zostało w lodówce po ostatnich zakupach.

A może akurat dzisiaj zrobimy sobie ten dzień w tygodniu, w którym zjemy coś na mieście? W przeciwnym razie będę musiała wstać i zacząć obierać ziemniaki.

Tak. To będzie ten dzień.

Nasze wakacje są i przez kilka kolejnych lat będą- bardzo szczególne. Pod wieloma względami.

Takie jakby całkiem niewakacyjne.. a jednak mam głęboką nadzieję, że dla dzieci zupełnie niezapomniane.
Wakacje, do których będą wracać myślami w przyszłości i wzorować na nich swoje już własne, rodzinne wyjazdy..
Bardzo bym tego chciała.

Może niektórzy pomyślą, że w sumie takie wakacje z gotowaniem i koniecznością nastawiania pralki, to wcale nie wakacje. Że to bez sensu. Można równie dobrze w domu posiedzieć i ma się to samo.. i pranie za oknem, i leniwie gotującą się zupkę na kuchence, i kombinowanie co na obiad też..
Po co wyjeżdżać, skoro robi się to samo co całą resztę dni w roku?

Po co męczyć się z trójką dzieci w aucie tyle godzin?

Po co pieniądze wydawać na taki pseudo odpoczynek?

Na wakacjach ucieka się przecież od szarej codzienności, obowiązków, wyzwań.. trzeba się wyspać za wszystkie czasy, poszaleć, zachód słońca zobaczyć wieczorem. Posiedzieć na spokojnie w kawiarence z widokiem na morze i poczytać na plaży. Najlepiej na leżaku, z jakimś dobrze schłodzonym napojem w ręce, w najmodniejszym bikini kupionym specjalnie na te dziesięć krótkich dni. Potem obiad zjeść w dobrej restauracji, albo kolację.. na spokojnie. Bez pośpiechu.


Jak ja się zgadzam.. całą sobą się zgadzam!!

Chcę mieć takie wakacje.. chcę odpocząć. Chcę się oderwać od codzienności. Chcę poszaleć na swój sposób, pospacerować w blasku zachodzącego słońca i sączyć frappe na leżaku w bikini.. no chcę! Chcę żeby za mnie ktoś ugotował i posprzątał w łazience. Chcę móc wziąć ze sobą tylko tyle majtek, sukienek i bluzek, ile dni będzie miał mój urlop. Chcę spakować jedną walizkę, a nie cztery. Chcę zapomnieć o pralce i żelazku. Chcę robić rzeczy, na które normalnie czasu nie mam- czytać, opalać się, brać prysznic rano i malować paznokcie. Chcę pewną pogodę na pięknej wyspie i ciepłą wodę w morzu. Chcę pospać do dziesiątej..
Kto powiedział, że nie chcę?!

Ale mam trzy powody, dla których takie wakacje są nie dla mnie.
Po prostu nie teraz. Nie na ten czas..
Benio, Jaś i Milenka.
Trzy najważniejsze w moim świecie powody.

Mam jednak receptę na piękne wakacje i niezapomniane wspomnienia na całe życie. 

Taki mój sekret, który odkryłam po kilku latach wakacyjnych rozczarowań, smutków po powrocie, łez przy kolejnym nocnym wstawaniu.. To nie były wakacje jakich potrzebowałam.. zupełnie nie!

I w końcu do mnie dotarło.. zmiana oczekiwań. Poprzestawianie priorytetów i inne nastawienie do naszego rodzinnego wypoczynku.
Zamieniłam nierealne na teraz marzenia, na rzeczywiste możliwości.
Właśnie to ratuje mnie przed poczuciem kompletnie nieudanych wakacji. Porażki na całej linii. Zmarnowanego czasu i pieniędzy.
Chronię samą siebie przed rozczarowaniem i spotęgowanym zmęczeniem fizycznym i psychicznym po powrocie.

Na wakacjach oczekuję mniej. A może bardzo dużo.. ale mniej niż kiedyś.
Oczekuję, że wszyscy będziemy razem.
Oczekuję, że będziemy świetnie się bawić i dużo śmiać.
Że będziemy zdrowi..

Robię co mogę, żeby zafundować dzieciom wymarzone wakacje.

ICH wymarzone wakacje.

Nie moje.

Na razie stać mnie na takie, na których muszę gotować i myć ubikację, bo nikt za mnie tego nie zrobi. Nie myślę jednak, żeby dla moich dzieci była to jakaś różnica..

Liczy się czas, który im wtedy poświęcam. Mam go przecież więcej niż w domu.

Liczy się uwaga, którą im daję. Mogę się skupić na nich bardziej, niż normalnie.

Liczy się co robimy razem- czy nad zimnym Bałtykiem w kurtkach, czy na gorącej plaży w Grecji.
Dla mnie na wakacjach liczy się to, że jesteśmy razem. Po prostu razem.

.

Bo teraz dzieci są najważniejsze. I nie oszukujmy się- od kiedy pojawiły się na świecie, to każde wakacje są głównie dla nich. Nie dla nas.
I tak do tego podchodzę, nie tracąc przy tym nic.
Zyskuję za to fantastyczny humor i uśmiech dla moich dzieci o 6 rano. Na tych wakacjach właśnie..

Gdybym chciała wakacje dla siebie, zostawiam ich u dziadków i wykupuję all inclusive na Majorce.

Nikt mi nie wmówi, że jestem przede wszystkim kobietą. Że moje liczy się najbardziej.

Moje potrzeby, moje oczekiwania, mój urlop, moje pieniądze, mój czas.. nie.

Teraz jestem przede wszystkim mamą. Rodzicem, który wychowuje i kształtuje kolejne pokolenie.
Oddaję swój czas, swoje pieniądze, swój urlop dla dzieci. Świadomie rezygnuję z części swoich potrzeb właśnie dla nich- żeby ich potrzeby móc zaspokoić.
I sprawia mi to radość.

Jestem na takim, a nie innym etapie życia i staram się tym cieszyć. Wycisnąć ten czas do ostatniej kropli..

Robić listę zysków, nie strat.
Chociaż czasami, muszę przyznać całkiem szczerze, robię to przez zaciśnięte zęby i z zaszklonymi oczami.. wykończona.

Wtedy, zamiast patrzeć na beztrosko opalające się na plaży dziewczyny, odwracam wzrok i obserwuję bawiące się głośno, uśmiechnięte dzieci. Moje dzieci.

I nie zazdroszczę już kobiecie na leżaku.. myślę nawet, że to ona zazdrości mi.